Augustus 2005
Het was qua weer een hete, benauwde periode met veel onweer! (We hadden 'vakantie'! En het begon voor ons met een domper op medisch gebied voor John ( buikvliesontsteking ). Gelukkig was hij er redelijk snel bovenop die eerste keer. Maar ja dat soort voorvallen kostte ons wel zuivere Archie-knuffeltijd....)
Toen John er net bovenop was. Begon Archie steeds lustelozer te worden. en ik vond zijn buikje ook wat dikkig.
Ik begon op internet te zoeken en ik ontwormde hem meteen nog maar eens. Het bleef het zelfde.
Hij sliep steeds meer, hij groeide wel wat, maar daardoor leek hij steeds magerder te worden en zijn vachtje bleef dof. Al had ik het idee dat de vitaminen het wel wat meer glans gaf.
Ik vroeg me af wanneer hij het rondkoppige Foldje zou gaan worden. Hoe vaak ik hem in zijn schattig oortje heb gezegd, dat hij zo'n fantastisch, mooi en vooral lief katertje was en hoe nieuwsgierig ik was naar zijn volwassenheid. Hij ging steeds meer slapen en lag graag in zijn mandje op de keukenstoel onder de tafel. Lekker veilig. Ondertussen maakte ik me zorgen over hem. En in de nachten ging ik regelmatig bij hem kijken. Hij vond het fijn om een aaitje over zijn bolletje te krijgen maar bleef dan rustig doorslapen.
Tot op vrijdag 12 augustus. Hij mocht van ons, omdat we het idee hadden dat hij niet helemaal lekker was even op onze kamer. En hij begon in de garderobe een donker plekje op te zoeken. Hij kroop half in een tas om daar te gaan liggen. En dat was niets voor onze Archie. Die zat het liefst bij ons als het kon.
Ik pakte hem vanuit zijn schuilplaats en zijn voetjes voelde als kooltjes. Daarna voelde ik aan zijn oortjes en die waren nog warmer. Ik begon me echt zorgen te maken.
Ik pakte snel de thermometer en met Archie veilig in mijn armpjes kon ik zijn temperatuurtje meten onder zijn okseltjes. Hij bleef roerloos liggen. Hij vond het allemaal wel best. Hij was te moe....
De temperatuurmeter gaf na enkele minuten aan dat zijn temperatuur ruim 41 graden was.
Nu moet ik bekennen dat ik op dat moment niet wist wat katten voor temperatuur moeten hebben, maar dit leek me te hoog.
John besloot dat hij die nacht bij ons mocht blijven slapen en dat vond hij heerlijk. Hij heeft op een hoofdkussen lekker tussen ons in gelegen. Ik ben die nacht wel gaan zoeken op internet, wat de temperatuur voor een kat mag zijn en wat je er tegen kan geven.
Ik las dat katten een lichaamstemperatuur hebben van rond de 38 graden, maar dat boven de 39 al wel verhoging is. Ook liep ik met trefwoorden tegen de ziekte Feline Infectueuze Peritonitis, (F.I.P.) aan en schrok van de overeenkomsten. Als dat het maar niet was, want dat zou al te wreed zijn.
Wij die dat jaar al te kampen hadden met plotselinge ziekte en een buikvliesontsteking... en dan een katje met een FIP. Maar goed ik verdrong het naar de achtergrond en ik kon niets geven wat ik in huis had tegen de koorts.
Zaterdag ochtend 13 augustus
Die ochtend ben ik met Archie in zijn tasje wederom naar de dierenarts in de buurt gereden en hij gaf hem weer wat antibiotica. 10 mg. Clamoxyl. Volgens mij was dat hetzelfde als de eerste keer. Maar dat weet ik niet honderd procent zeker.
Hij temperatuurde tot Archie’s schrik in zijn kontje met een ouwerwetse temperatuurmeter terwijl ik hem die ochtend al had gemeten…. en er kwam wederom 41°C uit. Hij sprak met geen woord over vermoedelijke ziekten wat ik alleen maar als positief beschouwde.
Ik gaf de antibioticapilletjes aan Archie die dag, hij at ze zelf op, zo uit mijn hand, dus het koste mij geen moeite, maar merkte geen verbetering.
De koorts bleef. Ik temperatuurde hem om de paar uur. Gewoon onder zijn okseltje met een digitale meter.
We hadden ook nog bij de dierenwinkel wat extra voeding gehaald, want we wilden natuurlijk dat hij zo snel mogelijk op krachten kwam. Er was een doosje bij met vitamientjes, een soort brokjes die je over het eten kan strooien. Die vond hij lekker en hij at het gulzig uit onze hand op. We werden na afloop beloond met kusjes en likjes en hij kwam lekker in onze armen slapen.
Zondag 14 augustus
Archie werd nog lustelozer. Zijn temperatuur werd die dag zelfs 41,8 graden. Ik ging op zoek naar een dierenkliniek, ik kon het niet langer aanzien en moest iets hebben om de koorts te verlagen.
We konden die zondag om een uur of vijf terecht in een kliniek. Daar werd hij door dierenarts Femke wederom op temperatuur gecheckt en er werd wat gevoeld.
Ze voelde nog niets bijzonders en zij vond hem wel wat achter in gewicht. Ik had aan haar aangegeven dat ik zijn buikje dik vond maar dat vond zij wel meevallen. Maar ja, het viel misschien minder op, omdat hij eigenlijk te mager was en nu leek hij juist een beetje molliger.
Hij kreeg een injectie met Tolfedine om de koorts te verlagen. We kregen ook wat tabletjes mee naar huis van de tolfedine. De Amoxy (Clamoxyltabletten) van de antibioticakuur moesten we nog blijven geven en kijken hoe het daarmee zou gaan. Op de terugweg was Archie al weer wat meer zichzelf en ging hij lekker op de hoedenplank naar buiten kijken. Thuis aangekomen werd hij enorm speels alsof hij blij was eindelijk weer wat lust te hebben om te spelen. Hij heeft zeker een anderhalf uur achter elkaar gespeeld en was intens gelukkig.
Daarna was hij natuurlijk kapot en moest hij nodig weer slapen.
Ik bleef toch ongerust en voor het slapen gaan heb ik toch weer zijn temperatuur gemeten. Deze was terug naar 39.7°C! Een tabletje Tolfedine dan maar. ‘s-Nachts toen ik weer ging meten was de temperatuur weer iets terug gezakt. Nu naar net onder de 39°C.
Overigens een ramp om te moeten geven aan Archie, die Tolfedine tabletjes. En in iets lekkers wikkelen heeft geen zin, want hij wil niet eten.
Maandag 15 augustus
Ondanks de medicijnen gebeurt er niet veel. Ik moest het tot woensdag aankijken of er verbetering kwam en anders een ander antibioticum komen halen.
Dinsdag 16 augustus
Er treedt geen verbetering op en Archie blijft ondanks de Tolfedine koorts houden. Ik ga vandaag al langs de dierenarts voor de nieuwe antibiotica. Ik krijg nu Synylox mee en die vindt hij helemaal niets. Ik moet me in alle bochten wringen op het arme beestje de tabletten te geven.
Ik vond het vreselijk om te moeten doen. Zijn laatste krachten te moeten gebruiken om zich te verzetten tegen die smerige tabletjes. Maar ik dacht echt dat ik het voor zijn bestwil deed.
We kochten voor hem een krabmand/paal in een diabolo vorm. Hij heeft natuurlijk geassisteerd met het in elkaar zetten en ging er direct vol trots op liggen. Weer een heerlijk plekje erbij. Zoals alles wat we voor hem kochten, overal was hij altijd blij mee.
Woensdag 17 augustus
Ik heb het idee dat het met Archie alleen maar verslechterde. Als hij een Tolfedine tabletje opheeft, heeft hij af en toe een opleving, maar dat mag geen naam hebben. Al probeert hij zijn best te doen.
Ik ging die avond wat bureaubladen voorzien van poten en hij vond het interessant om erbij te zitten, maar hij was echt te moe om mee te spelen.
Zelfs boven slapen heeft niet meer zijn voorkeur. Hij wil het liefst in z’n mandje onder de tafel of de nieuwe krabmand liggen. Niet te ver bij de kattenbak vandaan, want hoe sloom hij het ook deed hij bleef zijn best doen om zijn behoeften op de kattenbak te doen.
Ik raapte zijn ontlasting meestal direct uit de kattenbak en het begon me op te vallen dat zijn harde ontlasting steeds kleiner werd en ook steeds donkerder.
Die nacht sta ik op om een uur of twee ‘s nachts en meet zijn temperatuurtje weer. Terwijl hij doorslaapt. Het is weer hoog en ik probeer niet eens meer om een tabletje Tolfedine te geven. Hij was die avond al zo in paniek geweest met de antibiotica. Ik aai hem een aantal minuten intensief en ga huilend naar mijn bed terug. Ik weet niet meer wat ik voor hem kan doen. De wanhoop begint te komen.
Wat ik de volgende ochtend hoor van John, is dat hij dezelfde nacht na 4 uur ook naar hem is gaan kijken en toen is hij opgestaan en naar de kattenbak gegaan. Hij had zelfs wat van de kleine vitamientjes op. Daarna had John hem gevraagd of hij mee naar boven kwam en hij is zelf de trap opgelopen en heeft anderhalf uur met John liggen knuffelen. Jammer genoeg sliep ik …..
Donderdag 18 augustus
De volgende ochtend zijn we met hem naar de kliniek gegaan en daar werd hij grondig onderzocht. Eerst weer van alles gemeten en gevoeld. Zijn buikje was nu wat meer opgezet. Ze voelde ergens iets hards, waarschijnlijk in zijn darmpjes. Mijn hoop leefde op en ik dacht dat hij misschien iets onverteerbaars had gegeten.
Het kon ook een afwijking zijn wat hij bij zijn geboorte had meegekregen zei de dierenarts. Ditmaal ging Stijn hem onderzoeken. Zijn buikje werd kaalgeschoren en hij vond het echt niet leuk. Hij wilde iedere keer terug in zijn tasje en keek me aan alsof hij al zeggen wilde: “ het is toch zinloos, breng me maar lekker naar mijn mandje terug”. We gingen naar de echo en hij werd uitgebreid gescand.
Er werd melding gemaakt van weefselmassa van 4 bij 2,5 centimeter en wat vocht zichtbaar bij de lever maar geen masale ophoping van vocht in de buik.
Stijn had inmiddels ook het gevreesde woord FIP laten vallen maar hij deed er verder geen uitspraken over. Het kon van alles zijn. We moesten ook nog wat bloedprikken. Archie vond dat geen pretje. Eerst prikte ze te weinig en daarna moest het nog een keertje. Wederom was het moeilijk aan te zien om hem nog zoveel krachtinspanning te laten leveren. Maar ja, we wilden niets liever dan hem gezond hebben. Zijn mooi witte/grijze befje zat onder het bloed en zijn kale buikje onder de gel van de echo.
De tranen sprongen in mijn ogen bij zijn aanblik. Hij begon zich hevig te wassen. Wat deden we het beestje aan?
Ondertussen werd er overlegd met ons. Een kijkoperatie zou uitkomst bieden over wat er in zijn buikje zou zitten.
We konden kiezen voor dezelfde middag of de volgende ochtend.
We waren het er over eens dat hij zo snel mogelijk geholpen en beter moest worden. En om hem twee keer in zijn situatie in de auto mee te nemen was ook niet goed voor hem.
Ik bracht hem naar de afdeling opname, en hij mocht daar in een hokje onder een lamp liggen.
Ik heb hem nog wat geaaid, maar hij was te druk met zichzelf reinigen. Ik zei hem dat het voor zijn bestwil was en dat hij die avond zich waarschijnlijk beter zou voelen.
Met pijn in mijn hart liep ik terug naar de spreekkamer, pakte zijn tasje, keek naar de afgeschoren haren en wilde er eigenlijk wat van meenemen. Ik vond het een oneerbiedig gezicht. Ik bedacht me dat ik nog kans genoeg kreeg om zijn echte haartjes te voelen en liet het liggen. Ik nam zijn tasje op en nam het in mijn armen mee. Zijn geurtje zat er nog aan. We gingen op weg naar huis, lunchen en John moest op tijd terug zijn om te spoelen.
Acheraf wou ik dat ik bij hem was gebleven tot de operatie….. Ik kon geen hap door mijn keel krijgen en voor het eerst vertelde ik John over F.I.P.
Optimistisch als hij was, verzekerde hij me dat het vast iets in zijn darmpjes moest zijn.
Toen we thuis waren gekomen, zat John boven te spoelen toen de telefoon ging. Femke had de kijkoperatie gedaan en ze had slecht nieuws.
Ze hadden vocht in de buikholte gevonden en het was geel draadtrekkend vocht. Het enige advies dat ze kon geven was euthanasie. Ik probeerde helder te blijven aan de telefoon. Maar uiteindelijk moest ik het gesprek vanwege mijn gesnik stoppen. Ik liep met lood in mijn schoenen naar boven, waar John hopelijk al klaar zou zijn met spoelen. Hij zat inderdaad klaar en keek me verschrikt aan.
Huilend vertelde ik hem dat het beter voor Archie zou zijn om hem in te laten slapen en hem niet meer wakker te laten worden van de operatie.
Hij had immers een buikwond en dat zou pijnlijk zijn bij het ontwaken en er was geen kans op beter worden.
We konden er niet te lang stil bij blijven staan en moesten zo snel mogelijk naar de kliniek terug.
Daar aangekomen lag hij met een grote buikwond in hetzelfde hokje, waar we hem hadden achterlaten.
Hij lag met een infuus en zijn oogjes half open.
We hebben hem daar een tijdje staan aaien en toegefluisterd, dat we het vreselijk vonden om hem te moeten laten gaan. Hij was ons lichtpuntje en vrolijkheid in ons bestaan. We zouden hem altijd in ons hart houden en nooit vergeten.
De laatste woorden die ik hem zei, was dat ik het betreurde dat ik hem dit had moeten laten doorstaan en dat ik het zo jammer vond, dat hij met zijn superkarakter al weer onze wereld moest verlaten en dat we nooit zouden weten wat voor mooie volwassen kater hij had kunnen worden.
Femke kwam na een kwartiertje binnen met de euthanasieprik en ze zou dit via het infuus toedienen.
Het infuus zat in zijn linker voorpootje. John kon het niet aanzien en verliet de opname kamer.
Ze spoot de euthansie in zijn infuusje, maar er ontstond een bobbel/ophoping achter het infuus.
Ik hoorde Archie een zware zucht slaken. Ik schrok hiervan en Femke liet me achter om een nieuwe euthansiespuit te halen. Ik aaide hem weer en sprak hem lieve woordjes toe.
In grote twijfel stond ik daar, was het nou een zucht van verlichting of juist van verzet? Femke was terug met de euthanasievloeistof en spoot hem deze keer in zijn ruggetje. Al snel stopte Archie met ademen. Ik bleef hem aaien.
Femke legde nog wat klinische dingen over FIP uit, terwijl ik in gedachten bij het zieltje van Archie was.
Na enkele minuten stopte zijn hartje met kloppen. Tranen stroomden over mijn wangen. Wat zal ik dit mannetje gaan missen.
Nooit zou hij ons meer komen begroeten, met zijn vrolijke, guitige snuitje die ons vol overgave zijn liefde gaf.
Voorgoed was deze lieverd van onze wereld vertrokken…...
Zijn leven hier was voorbij…
Een Archieloos bestaan …....
Donderdagmiddag 18 augustus
Ik kreeg Archie mee in een doosje van medicijnen of iets dergelijks. Ik hield hem op weg naar huis op schoot en aaide hem af en toe.
Thuisgekomen zette ik hem op de keukentafel en heb hem gestreeld, zijn lieve vouwoortjes gekust en ondertussen alleen maar levendige beelden van zijn karakterkoppie voor me gehaald.
In mijn hoofd liet ik zijn korte leventje aan me voorbij trekken en ik probeerde zoveel mogelijk leuke momenten te verzamelen. Wat een roteinde was dit voor zo’n kitten.
Door de medische omstandigheden van John, maakte ik me ondertussen wel weer zorgen over besmettingsgevaar.
Het ziekenhuis van John had me wel wat angsten aangepraat in die periode, ik zag overal bacterien en besmettingsgevaar.
Dus na een uurtje pakte ik resoluut de schep en begon (woedend om het hele gebeuren) een gat in de grond in onze tuin te graven.
Hij kreeg een plekje in de tuin, vlakbij Jumper onze andere kater die 2 jaar daarvoor op 19 jarige leeftijd ons verlaten had….
Die nacht lag ik wakker. We huilden met zijn tweeën heel veel. We waren samen ontroostbaar. Er kwam waarschijnlijk ook veel verdriet uit over de plotselinge ziekte van John en de veranderingen die we tot dan toe redelijk positief hadden aanvaard.
Tegen een uur of 5 in de nacht werd ik wakker en ik had zo intens gedroomd over Archie. Hij was levend begraven geweest omdat het euthanasieprikje niet afdoende was geweest.
Ik baadde in het zweet van deze nachtmerrie.
Ik keek naar het grafje met de bloemen erop. En bedacht me dat ik het geen fijn idee vond zoals hij daar lag in een doosje van de dierenarts. Rond 6 uur ging ik mijn gemoed tot rust brengen en ik heb hem weer opgegraven.
Ik heb een mooie teakhouten kist gepakt en hem daar met zijn favoriete muis, een balletje en een gloednieuw speeltje, waar hij niet de kans voor heeft gehad om mee te mogen spelen opnieuw begraven. Voor mezelf heb ik een foto gemaakt dat hij daar in alle rust in het kistje lag om voor mezelf het bewijs te hebben dat hij verlost was van de pijn. De kist had hij zelf veelvuldig gebruikt als springplank naar een tafeltje.
Dit was ons definitieve afscheid…..
Lilian & John
http://www.archie.startje.com/
.JPG)
