Hieronder het verhaal over Archie
( Archie is het Scottish Fold katertje van Lilian & John )
Maart 2005:
Na een paar maanden verdiepen en zoeken naar het ras wat je maar sporadisch tegenkomt: de Scottish fold, vonden we via internet de cattery waar Archie zat.. . Zij stuurde na wat mailen een foto van een kitten uit een nestje van vier. Hij had samen met zijn zus de kenmerkende oortjes van een fold en toen ik de foto opende waren we direct verkocht.
Die oogjes die nog een beetje zoekende de lens instaarden, raakte ons meteen. We gingen de week daarop direct naar hem kijken. Zoals hij op de foto had gekeken, zo was hij in het echt en nog veel meer.
Na even te hebben gekeken naar het hele nestje wat al een beetje slaperig was en nadat ik zijn moeder gezegd had dat ze een prachtig nestje had gemaakt.... werd Archie door de mevrouw van de cattery uit zijn kooi gehaald bij zijn mama vandaan. Ze gaf hem in mijn armen. Het aan-knopje voor spinnen was gelijk geactiveerd en ik kreeg wat likjes op mijn neus.
Hierbij laat ik even achterwege dat ik mij tegelijkertijd enorm stond te verbazen over hoe het in de schuur er aan toe ging. Er zaten vele rassen, allemaal in eigen kooien. Het was er verder schoon hoor, maar ik vond het zo'n maf idee dat deze katten nooit iets anders zagen dan de binnenkant van deze schuur. Wij bevonden ons in het gedeelte van de schuur wat je de kraamafdeling zou kunnen noemen. Het was verder goed verzorgd, maar ik werd verdrietig van de opgesloten katten.
Ondertussen had ik Archie aan John gegeven, die lekker met zijn tweeen aan het kroelen en knuffelen waren. John was meteen verkocht.
Ik twijfelde nog even aan de situatie, maar we besloten toch om dit leuke mannetje in huis te nemen. Hij keek ons zo intens aan.
Ik kreeg nog een Foldje uit een ander nestje in mijn armen, ook een schattige kitten zelfde uiterlijk, maar lang niet het karakter van Archie!.
We zetten Archie bij zijn moeder terug en die begroette hem met likjes en kopjes. Wat een schat van een moeder was dat! Het leek wel of hij zijn moeder vertelde dat hij bij ons ging wonen. En zijn moeder gaf hem een bemoedigend kopje. Zo van; 'dat is goed mijn kindje, maar eerst nog wat groeien!'
Ja, het moest deze kitten worden.. we waren in een keer helemaal verliefd op hem!
Toen maar thuis gaan wachten tot hij 12/13 weken zou zijn en naar huis mocht komen.
Thuis gebeurde er het een en ander waardoor we de cattery moesten vragen of Archie iets langer daar mocht blijven. Na een week of wat, Archie was toen pas een weekje of 10, belde de mevrouw van de cattery ineens wanneer we Archie nou eens op kwamen halen.. ?! Eigenlijk was dat vreemd maar we hebben hem toch maar opgehaald. We wilden hem toch het liefste zo snel mogelijk hier, in huis.
Juni 2005:
Na wekenlang wachten en alleen een foto van hem bij ons te hebben gehad, gingen we Archie halen.
Ik geloof dat hij toen 11 weken was en hij moest zijn tweede enting nog krijgen. Ik ging met zijn reistasje de schuur in en tot mijn verbazing zat hij niet meer met zijn moeder, maar met een zusje en twee kittens uit een ander nestje.
Ik herkende hem eigenlijk niet direct, hij was zo mager.... ik vroeg me eerst af of hij het wel was.
Maar toen ik hem optilde kreeg ik direct weer een kusje en wat likjes op mijn neus. Heerlijk!
Afgezien van het feit dat ik het allemaal maar raar vond, wilde ik hem zo snel mogelijk meenemen naar huis om hem te verwennen.
In de auto zat hij bij mij op schoot en hij bekeek alles rustig en miauwde af en toe lieflijk naar mij... Hij nieste wel eens wat en er ontschoot hem af en toe een geurig windje.. Ik dacht er verder niet te veel over na...
Thuis aangekomen niestte hij nog wat en verder wilde hij voornamelijk veel knuffelen en slapen.
Vanwege onze oudere en wat knorrige poes, gaf ik hem boven zijn eigen slaapkamer met alle voorzieningen.
De volgende ochtend gingen wij hem samen wakker maken…hij lag heerlijk op het bed te slapen. Zodra hij ons zag, sprong hij vrolijk op en hij wist niet wie hij van ons als eerste moest begroeten. Hij klom op ons en gaf ons wederom kopjes, kusjes en likjes.
Hij ging met ons mee naar beneden en we hebben flink met hem kunnen knuffelen.
Hij ging lekker op onze borst liggen slapen en af en toe wat spelen.
's middags moesten wij zelf alweer weg vanwege allerlei medische toestanden, wat voor ons ook allemaal nieuw en intensief was.. waardoor ik me zo nu en dan schuldig voelde tegenover Archie.
Archie was hierdoor 3 x per week zo'n 7 uur alleen thuis en dat had ik zo niet bedoeld bij het nemen van een kitten. Hij leek het niet echt erg te vinden, maar op dat moment dacht ik erover om er toch nog een kitten bij te zoeken voor hem. Zodat hij in ieder geval een speelmaatje zou hebben.
De tweede dag dat Archie bij ons was begon bij hem de verkoudheid helemaal door te zetten en ik zat al snel bij een dierenarts. Het liep zelfs uit zijn oortjes. Dus we kregen een antibiotica spuit, pillen en direct zijn tweede enting... ! Na een paar dagen was hij volledig van de verkoudheid af. Hij was nog wel even aan de diaree maar na een tijdje was dat ook volledig weg.
Verder sliep hij veel en het maakte hem niet uit bij wie... bij mij, mijn man of de visite overal lag hij even graag.
Uiteindelijk begon het me toen op te vallen, dat hij eigenlijk wel heel veel sliep. Wanneer hij speelde was dat maar kort en dan ging hij snel weer wat bijslapen.
Natuurlijk ging ik op het internet zoeken naar de rust van een kat.. en dat bleek al snel op een 16 uur te komen.. dus geen reden om me echt zorgen te gaan maken. Hij was tenslotte een kitten en hij moest waarschijnlijk nog meer slapen om te groeien.
Maart 2005:
Na een paar maanden verdiepen en zoeken naar het ras wat je maar sporadisch tegenkomt: de Scottish fold, vonden we via internet de cattery waar Archie zat.. . Zij stuurde na wat mailen een foto van een kitten uit een nestje van vier. Hij had samen met zijn zus de kenmerkende oortjes van een fold en toen ik de foto opende waren we direct verkocht.
Die oogjes die nog een beetje zoekende de lens instaarden, raakte ons meteen. We gingen de week daarop direct naar hem kijken. Zoals hij op de foto had gekeken, zo was hij in het echt en nog veel meer.
Na even te hebben gekeken naar het hele nestje wat al een beetje slaperig was en nadat ik zijn moeder gezegd had dat ze een prachtig nestje had gemaakt.... werd Archie door de mevrouw van de cattery uit zijn kooi gehaald bij zijn mama vandaan. Ze gaf hem in mijn armen. Het aan-knopje voor spinnen was gelijk geactiveerd en ik kreeg wat likjes op mijn neus.
Hierbij laat ik even achterwege dat ik mij tegelijkertijd enorm stond te verbazen over hoe het in de schuur er aan toe ging. Er zaten vele rassen, allemaal in eigen kooien. Het was er verder schoon hoor, maar ik vond het zo'n maf idee dat deze katten nooit iets anders zagen dan de binnenkant van deze schuur. Wij bevonden ons in het gedeelte van de schuur wat je de kraamafdeling zou kunnen noemen. Het was verder goed verzorgd, maar ik werd verdrietig van de opgesloten katten.
Ondertussen had ik Archie aan John gegeven, die lekker met zijn tweeen aan het kroelen en knuffelen waren. John was meteen verkocht.
Ik twijfelde nog even aan de situatie, maar we besloten toch om dit leuke mannetje in huis te nemen. Hij keek ons zo intens aan.
Ik kreeg nog een Foldje uit een ander nestje in mijn armen, ook een schattige kitten zelfde uiterlijk, maar lang niet het karakter van Archie!.
We zetten Archie bij zijn moeder terug en die begroette hem met likjes en kopjes. Wat een schat van een moeder was dat! Het leek wel of hij zijn moeder vertelde dat hij bij ons ging wonen. En zijn moeder gaf hem een bemoedigend kopje. Zo van; 'dat is goed mijn kindje, maar eerst nog wat groeien!'
Ja, het moest deze kitten worden.. we waren in een keer helemaal verliefd op hem!
Toen maar thuis gaan wachten tot hij 12/13 weken zou zijn en naar huis mocht komen.
Thuis gebeurde er het een en ander waardoor we de cattery moesten vragen of Archie iets langer daar mocht blijven. Na een week of wat, Archie was toen pas een weekje of 10, belde de mevrouw van de cattery ineens wanneer we Archie nou eens op kwamen halen.. ?! Eigenlijk was dat vreemd maar we hebben hem toch maar opgehaald. We wilden hem toch het liefste zo snel mogelijk hier, in huis.
Juni 2005:
Na wekenlang wachten en alleen een foto van hem bij ons te hebben gehad, gingen we Archie halen.
Ik geloof dat hij toen 11 weken was en hij moest zijn tweede enting nog krijgen. Ik ging met zijn reistasje de schuur in en tot mijn verbazing zat hij niet meer met zijn moeder, maar met een zusje en twee kittens uit een ander nestje.
Ik herkende hem eigenlijk niet direct, hij was zo mager.... ik vroeg me eerst af of hij het wel was.
Maar toen ik hem optilde kreeg ik direct weer een kusje en wat likjes op mijn neus. Heerlijk!
Afgezien van het feit dat ik het allemaal maar raar vond, wilde ik hem zo snel mogelijk meenemen naar huis om hem te verwennen.
In de auto zat hij bij mij op schoot en hij bekeek alles rustig en miauwde af en toe lieflijk naar mij... Hij nieste wel eens wat en er ontschoot hem af en toe een geurig windje.. Ik dacht er verder niet te veel over na...
Thuis aangekomen niestte hij nog wat en verder wilde hij voornamelijk veel knuffelen en slapen.
Vanwege onze oudere en wat knorrige poes, gaf ik hem boven zijn eigen slaapkamer met alle voorzieningen.
De volgende ochtend gingen wij hem samen wakker maken…hij lag heerlijk op het bed te slapen. Zodra hij ons zag, sprong hij vrolijk op en hij wist niet wie hij van ons als eerste moest begroeten. Hij klom op ons en gaf ons wederom kopjes, kusjes en likjes.
Hij ging met ons mee naar beneden en we hebben flink met hem kunnen knuffelen.
Hij ging lekker op onze borst liggen slapen en af en toe wat spelen.
's middags moesten wij zelf alweer weg vanwege allerlei medische toestanden, wat voor ons ook allemaal nieuw en intensief was.. waardoor ik me zo nu en dan schuldig voelde tegenover Archie.
Archie was hierdoor 3 x per week zo'n 7 uur alleen thuis en dat had ik zo niet bedoeld bij het nemen van een kitten. Hij leek het niet echt erg te vinden, maar op dat moment dacht ik erover om er toch nog een kitten bij te zoeken voor hem. Zodat hij in ieder geval een speelmaatje zou hebben.
De tweede dag dat Archie bij ons was begon bij hem de verkoudheid helemaal door te zetten en ik zat al snel bij een dierenarts. Het liep zelfs uit zijn oortjes. Dus we kregen een antibiotica spuit, pillen en direct zijn tweede enting... ! Na een paar dagen was hij volledig van de verkoudheid af. Hij was nog wel even aan de diaree maar na een tijdje was dat ook volledig weg.
Verder sliep hij veel en het maakte hem niet uit bij wie... bij mij, mijn man of de visite overal lag hij even graag.
Uiteindelijk begon het me toen op te vallen, dat hij eigenlijk wel heel veel sliep. Wanneer hij speelde was dat maar kort en dan ging hij snel weer wat bijslapen.
Natuurlijk ging ik op het internet zoeken naar de rust van een kat.. en dat bleek al snel op een 16 uur te komen.. dus geen reden om me echt zorgen te gaan maken. Hij was tenslotte een kitten en hij moest waarschijnlijk nog meer slapen om te groeien.
Juli 2005:
Juli begon rustig. Ik moest flink wat doen in huis om alles gereed te maken voor medische behandelingen. Archie was nog steeds onze superknuffel, die het liefst boven op ons lag. Ook vond hij alles geweldig. Of er nou een timmerman aan het zagen of boren of hameren was. Hij bleef erbij. Ook toen we voor John een nieuwe fiets hadden gekocht, die nog een heel stuk in elkaar gezet moest worden ging hij gezellig naast ons zitten, om geinteresseerd mee te kijken..
Als we dan weer een onderdeel op het verkeerde moment hadden bevestigd, keek hij ons aan en ik kon zijn gedachten dan lezen:
".... ik dacht al dat je beter eerst dat andere schroefje vast had kunnen zetten..... , maar ja, ik kan niet praten hè?"
Hij had zo'n wijs snuitje.
Als ik hem iets voordeed, van krabbelen of zo, dan begreep hij dat direct en voortaan zou dat dan gebruiken als krabplek. Zo'n braaf ventje, hij leek echt alles te begrijpen!
Stofzuigen, was voor Archie geen probleem, het liefst zat hij er bovenop en het leukste was als hij opgeborgen werd en het snoer moest worden ingerold. Dat moest ik gewoon een keer of 10 doen! Een superspelletje.
En dan was daar nog het meetlint/rolmaat, dat ding was zijn favoriet. Wanneer hij maar hoorde dat er iets opgemeten moest worden stond hij er naast om te komen helpen.. (spelen dus..)
Het enige wat we hebben kunnen ontdekken waar hij bang voor was, dat was het groene spul in de tuin. Die groene stengels vond hij maar niets... Je voetjes zakken er in weg en het kietelt onder je oksels.
Als we hem poogden in het gras te laten lopen, vond hij wel een manier om er zo snel mogelijk zonder het gras te raken weer vanaf kon komen.
Ondertussen vond ik dat hij maar matig groeide, hij was wel wat aangekomen sinds dat we hem hadden gehaald, maar hij bleef maar wat klein, en zijn vachtje was nog steeds zo doffig en pluizig. Ik kon ook niet zeggen dat het vachtje de kenmerken vertoonde van het dichte tapijt van een Britse korthaar.
Ik begon hem wat extra voedingsmiddelen te geven en speciale kruidenmixen om zijn eetlust op te wekken.
Eigenlijk at hij ook bijna niets. Hij lustte ook bijna niets, alleen zijn harde kittenbrokjes en heel soms wat melk... maar nooit echt veel.
Al was hij razend enthousiast wanneer ik een blikje aan het openmaken was. Dan klom hij het liefst via de manden of mijn benen naar het aanrecht.
Maar na een paar likjes van het voer te hebben genomen was de lust volledig weg.
Zo hebben wij hem een keer een snoet zien trekken bij het ruiken aan een zoetzuur chinees gerecht. Die uitdrukking op zijn gezicht was niet te filmpen.
Hij trok echt een zuur gezicht en keek ons daarna aan alsof hij zeggen wilde;
"dat ga je toch niet opeten dat is helemaal bedorven!'
We hebben regelmatig op die manier kostelijk met hem kunnen lachen.
............ vervolg, zie Sir Archibald Glenlivet ( augustus 2005 )
Juli begon rustig. Ik moest flink wat doen in huis om alles gereed te maken voor medische behandelingen. Archie was nog steeds onze superknuffel, die het liefst boven op ons lag. Ook vond hij alles geweldig. Of er nou een timmerman aan het zagen of boren of hameren was. Hij bleef erbij. Ook toen we voor John een nieuwe fiets hadden gekocht, die nog een heel stuk in elkaar gezet moest worden ging hij gezellig naast ons zitten, om geinteresseerd mee te kijken..
Als we dan weer een onderdeel op het verkeerde moment hadden bevestigd, keek hij ons aan en ik kon zijn gedachten dan lezen:
".... ik dacht al dat je beter eerst dat andere schroefje vast had kunnen zetten..... , maar ja, ik kan niet praten hè?"
Hij had zo'n wijs snuitje.
Als ik hem iets voordeed, van krabbelen of zo, dan begreep hij dat direct en voortaan zou dat dan gebruiken als krabplek. Zo'n braaf ventje, hij leek echt alles te begrijpen!
Stofzuigen, was voor Archie geen probleem, het liefst zat hij er bovenop en het leukste was als hij opgeborgen werd en het snoer moest worden ingerold. Dat moest ik gewoon een keer of 10 doen! Een superspelletje.
En dan was daar nog het meetlint/rolmaat, dat ding was zijn favoriet. Wanneer hij maar hoorde dat er iets opgemeten moest worden stond hij er naast om te komen helpen.. (spelen dus..)
Het enige wat we hebben kunnen ontdekken waar hij bang voor was, dat was het groene spul in de tuin. Die groene stengels vond hij maar niets... Je voetjes zakken er in weg en het kietelt onder je oksels.
Als we hem poogden in het gras te laten lopen, vond hij wel een manier om er zo snel mogelijk zonder het gras te raken weer vanaf kon komen.
Ondertussen vond ik dat hij maar matig groeide, hij was wel wat aangekomen sinds dat we hem hadden gehaald, maar hij bleef maar wat klein, en zijn vachtje was nog steeds zo doffig en pluizig. Ik kon ook niet zeggen dat het vachtje de kenmerken vertoonde van het dichte tapijt van een Britse korthaar.
Ik begon hem wat extra voedingsmiddelen te geven en speciale kruidenmixen om zijn eetlust op te wekken.
Eigenlijk at hij ook bijna niets. Hij lustte ook bijna niets, alleen zijn harde kittenbrokjes en heel soms wat melk... maar nooit echt veel.
Al was hij razend enthousiast wanneer ik een blikje aan het openmaken was. Dan klom hij het liefst via de manden of mijn benen naar het aanrecht.
Maar na een paar likjes van het voer te hebben genomen was de lust volledig weg.
Zo hebben wij hem een keer een snoet zien trekken bij het ruiken aan een zoetzuur chinees gerecht. Die uitdrukking op zijn gezicht was niet te filmpen.
Hij trok echt een zuur gezicht en keek ons daarna aan alsof hij zeggen wilde;
"dat ga je toch niet opeten dat is helemaal bedorven!'
We hebben regelmatig op die manier kostelijk met hem kunnen lachen.
............ vervolg, zie Sir Archibald Glenlivet ( augustus 2005 )
.JPG)
1 opmerking:
En nog steeds ondanks alle lieve nieuwe katwezens in ons leven; is het moeilijk om dit verhaal terug te lezen. Hij is nog steeds gemist en een verloren verwante ziel!
Een reactie posten