Mijn nieuwe "thuis" bij Hercules en Roosje.

16 juni: Anita en Peter hebben me opgehaald. Een weekje later dan gepland, want Roosje was erg ziek. Ze wilden haar nog wat rust gunnen. Dat snap ik wel maar ik was er echt klaar voor. Ik was met alleen nog Chica, bij familie Lichter. Natuurlijk waren de kittens van Ullah er maar die zijn nog te klein om mee te spelen. Ik kon bij Uschi door het raam naar het binnenplaatsje. Heerlijk frisse lucht. Wel fijn dat ik hier bij mijn nieuwe baasjes ook naar buiten kan.

De reis vanuit Alken ging best goed maar natuurlijk was ik wel een beetje ongeduldig. Dat heb ik ook wel laten weten want ik heb constant geroepen; " is het nog ver? Is het nog ve-e-er?"

Ik vond het superspannend bij mijn nieuwe baasjes thuis. Hercules kwam meteen naar me toe en hij stelde zich meteen aan me voor. Roosje bleef iets verder weg staan. Ik zag wel dat ze iets aan haar pootje had. Ik heb me toen bedacht dat ik dat later maar eens moest bekijken. Eindelijk ging het mandje open, eindelijk kon ik eruit en gaan spelen. Eerst even de boel verkennen. ik was helemaal niet bang, ik voelde me meteen thuis.

Purrs Chivas

Nog een lange weg tot herstel.

14 juni 2007

Het heeft een poos geduurd maar de wond aan mijn pootje is eindelijk dicht. Nadat het verband eraf is gegaan is de ellende met mijn pootje begonnen. Het was zo dik dat de dierenarts een prikje gaf tegen het vocht. Hij kneep ook in mijn pootje en het vocht kwam langs mijn nageltjes en wondranden naar buiten. Het deed ook echt pijn. Er kwam ook een rode pijnlijke bult boven de hechtingen op mijn pootje. Die bult ging 4 juni open en er kwam pus uit. Op 8 juni kwam er een tweede gaatje naast. De dierenarts zei dat het niets gaf, het vuil moest er toch uit. Dat stelde me een beetje gerust want ik begon me ernstig zorgen te maken of het nog goed zou komen. Toen het 11 juni tijd was om de hechtingen eruit te halen werden de werkzaamheden al na de eerste hechting gestaakt. De wond ging open. Ik voel me nu dus best down. de wond is wel dicht maar ik voel me nog niet zo happy. Ik heb al drie antibioticakuren en andere behandelingen achter de rug. Gelukkig vrolijkt Hercules me af en toe op. Het is mooi weer en hij is steeds bij me. Het zal wel goedkomen.

Tot mauws, Roosje

Het vliegt, het is kobaltblauw en….niet snel genoeg!

Ik zag iets vliegen in de lucht. Mijn aandacht werd getrokken omdat het blauw was met prachtig mooie glinsterende vleugels....nee, geen vlinder, dat was het niet. Deze dingen zie ik wel vaker vliegen onder het doek van ons zitje. Dan kan ik er meestal niet bij. Maar deze kan ik wel te pakken krijgen. Ik er achteraan. Ik kon via de plankjes die het baasje overal heeft gemaakt heel gemakkelijk bij het blauwe geval komen. HEBBES!!! In één keer nog wel, een persoonlijk record. Deze jongen was mooi groot en hardstikke blauw. Ja baasje, ja vrouwtje, kijk maar eens wat ik gevangen heb, helemaal zelf gedaan. Ik ben weer op de grond gesprongen en ik heb hem op mijn gemakje opgepeuzeld. Wat het is weet ik niet maar het was heerlijk. Lekker knisperend en knapperig. In ieder geval was het geen vlinder want dan hadden ze vast afgenomen van mij. liefs en mrrauws Hercules

Dit doet echt pijn !

Allejezus wat doet dit zeer. Het is vandaag 1 juni 2007.

Gisteren ben ik aan mijn pootje geopereerd. Wat een hel. Een heel middenvoetsbeentje eruit. Het gezwel zat te vast op het bot. Ik werd door Anita opgehaald en was zo dizzy als een konijn. De narcose heeft er flink ingehakt. Ik voel me zo rot. Mijn bazinnetje was zo lief voor me maar ik wist met mezelf geen raad. Ik mocht bij haar op bed slapen. Dat kwam omdat ik 's avonds steeds rond wilde lopen maar dan wankelde ik en viel ik overal van af. Zo op bed kon ze me goed in de gaten houden. Mijn baasje was op reis naar Zwitserland. Daar lag ik met dat rode verband en een pootje dat "klopte". Oef wat deed dat zeer. Het verband ging steeds strakker zitten en ik moest piepen van de pijn. Gelukkig begreep mijn bazinnetje het en ze probeerde het verband in te knippen. Ze deed me pijn en ik vluchtte van het bed af in de krabpaal. Maar mijn pootje werd heel dik en in de ochtend zag ze dat en ze sleurde me werkelijk waar aan mijn haar uit de krabpaal. Ze pakte me in de houdgreep en knipte het verband nog verder in. daarna werd ik meteen in de reismand gezet. Ik hoorde haar bellen met de dierenarts. Nooit gedacht dat ik blij zou zijn om er weer heen te moeten. Om 8 uur vanmorgen was het zover. John heeft het verband eraf gehaald . Ik had een poot zo dik en plat als een steelpan. Dit komt vast nooit meer goed. Eerst maar wat slapen nu het verband eraf is.

Roos