Deel I: Sam: "Ik zal jullie nooit vergeten !"

Ik ben helaas niet meer bij mijn baasjes. Ik moest de wereld verlaten omdat ik zo ziek was dat ik amper nog kon lopen. Ik had graag nog wat langer willen blijven want ik wist dat mijn baasjes me niet wilden missen, ze houden nog steeds heel veel van mij ook al ben ik er niet meer. Maar hier zaten ze op me te wachten, ook mijn vriendje Mick. Ze wisten dat mijn tijd beneden er op zat. Ik zou nooit meer beter worden. Ik mis ze wel, mijn baasjes maar ik voel me nu gelukkig en blij want ik heb geen last meer met slikken. Ik ben ook niet meer zo vreselijk moe en ik heb geen pijn. Maar ik vond het leven bij mijn baasjes ook zo leuk.
Ik ben in 1993 bij het vrouwtje komen wonen en ik heb daar verschillende kattenvrienden gehad in de buurt waar ik toen woonde. Zelfs een hondenvriendje, Moos. Het baasje heeft in het begin veel met me te stellen gehad dus heb ik besloten toen ik volwassen was om het roer om te gooien en het haar wat makkelijker te maken. Ik krabde eerst aan de bank, liep alle planten stuk, klauwde aan de houten kastjes, kroop in de koelkast en stookte mijn beste vriend Mick op om steeds tijdens het eten op tafel te klimmen en eten weg te jatten. Mick werd op straat voor het huis aangereden en ging toen weg van mij. Nu begrijp ik waar hij heen is gegaan. Hij heeft hier op mij gewacht. Ik heb moeten janken toen ik hem hier zag, zo blij was ik.
Ik ben met het vrouwtje verhuisd naar het baasje. Eerst op een flat, daar had ik een balkon. Dat vond ik niet erg hoor, ik hoef niet persé "de hort op". Binnen kon ik ook rennen, springen en 's nachts mijn baasjes wakker maken. Ik heb het fijn gehad. In mijn laatste huis kon ik wel buiten lopen, in de tuin. Ik had niet zo de behoefte eruit, over de schutting, te gaan. Ik had gezien wat er met Mick gebeurde. Ik hield wel de wacht hoor, in de tuin. Geen vreemde buurkatten in MIJN tuin. Ik heb er een keertje een over de schutting gejaagd. Nou de witte haren lagen op de stoep en ik kan je zeggen die zijn niet van mij want ik ben zwart. Ik ben heus niet heel stoer, eigenlijk ben ik best een bangerik maar als het om je eigen tuin gaat moet je het niet laten merken dat je bang bent. Ik was wel erg bang voor vuurwerk ( dan kroop ik weg in de kledingkast, lekker veilig ) en andere soorten hard geluid. Wat ik ook geweldig vond was om tussen de baasjes in te liggen als ze op bed lagen. Meestal ging ik als het licht uitging, aan het voeteneind liggen slapen. Ik heb een eigen krabpaal gehad maar die moest ik niet, ik wilde een stoel en die heb ik gekregen. Ik zie dat ze hem nog steeds hebben op zolder, hihi, het vrouwtje kan er geen afstand van doen en je moet eens zien hoe het eruit ziet. Ik luisterde altijd goed naar haar. Als ze riep kwam ik meteen. Soms sputterde ik tegen en mrrauwelde ik tegen haar maar ik deed wel altijd wat ze zei. Ik was dol op allebei mijn baasjes en wachtte ze altijd op als ze thuiskwamen. Dan stond ik al bij de deur. Ik herkende zelfs hun auto. Drinken deed ik altijd buiten, uit een emmer. Regenwater is nou eenmaal veel lekkerder als kraanwater. Tenslotte is het een beetje mijn oerinstinct om zelf mijn water buiten op te zoeken. Ik was ook dol op spulletjes verslepen. Nee, geen speeltjes maar spullen van de baasjes. Sokken uit de kast halen, onderbroeken, handdoeken noem maar op. Het was altijd een verrassing als ze dan thuis kwamen wat ik nu weer had gepresteerd. Ze vonden het heus wel leuk hoor want ze moesten er altijd om lachen. Als ze visite hadden haalde ik die truc ook wel eens uit en sleepte ik gewoon ook wat de kamer in. Dat mekkerde ik er ook wat bij om het leuker te maken. Verder …die heerlijke zomers in de tuin, lekker in het gras liggen of heerlijk liggen draaien in het kattenkruid. Zalig, als ik dan een beetje high werd van dat spul........

Sam