Abby's verhaal over FIP / 03 februari 2006

03 februari 2006 vrijdag
’s Ochtends ligt ze nog in haar mandje en ze spint volop als ik naar haar toe kom. Ik neem haar mee en leg haar op bed. Ze ligt aan onze benen en spint dat het een lieve lust is. Dan springt ze van bed af en strompelt ze naar de kattenbak. Als ze weer terug is leg ik haar op bed en komt ze een beetje naar ons toe. Ze spint en geeft heel zachtjes kopjes. Ze beweegt wat met haar achterpootjes en een voorpootje alsof ze me wil pakken. Dan kruipt uit zichzelf onder het dekbed waar ze even blijft liggen. Da’s te warm dus dan maar het kopje onder het dekbed uit.
Dan kruipt ze naar het voeteneind en als Peter zich gaat aankleden lukt het me haar naar me toe te lokken. In etappes dat wel, net of ze te moe is dat stukje in een keer te lopen en blijft ze heerlijk naast me liggen. We hebben tot kwart over 9 geslapen. Als ik opsta ga ik eerst naar het voorkamertje om de kattenbak van Abby mee naar beneden te nemen en zie voor de kattenbak dat de krant helemaal nat is, geel en op de rand van de ingang van de kattenbak ook. Ik ruik eraan maar ruik helemaal niets. Geurloos. Plas zou je op zijn minst moeten ruiken, toch? Ik neem Abby mee naar beneden en leg haar in het hangmandje.
Ik bel daarna Peter op die gaat de dierenarts bellen. Ze komt vanavond langs tegen zessen. Dan gaan we samen kijken wat we gaan doen. Abby is zo ziek.

Ik heb wat foto’s gemaakt van Abby. Elke keer als ik bij haar kom en ze spint dan ga ik twijfelen. Doen we er wel goed aan dat we de dierenarts laten komen ? Moeten we het niet nog een paar dagen aankijken ? Zou het niet iets anders zijn ? Maar als ik haar even later uit het mandje til om te kijken of ze op de kattenbak moet, voelt ze helemaal slap. Als ik haar neerzet moet ik haar topjes van haar voorpootjes rechtzetten anders zitten ze dubbel. Ze schuifelt weg van de kattenbak en laat zich meteen vallen. Dit is echt zielig. Ik zet haar maar snel weer in het mandje. Lieve Abby, ze heeft het zelf inderdaad niet door en ze spint weer verder.

Ik moet even weg en als ik terugkom zie ik dat ze in het hokje van de krabpaal is gekropen, ze ligt daar maar wat voor zich uit te staren. Ik probeer of ze wat van de Vita Kraft stick lust, Ze heeft zelfs geen controle over het bijten want ze bijt heel hard in mijn vinger. Ze eet een heel klein friemeltje.
Om een uur of vijf gaat ze even naar de kattenbak. Ze stapt erin maar kan de moeite niet meer opbrengen om een stap verder te zetten, zodoende plast ze uit de kattenbak. Haar urine is donkergeel van kleur. Van vanochtend is dus ook urine geweest. De krant is weer helemaal nat. Ze draait zich om en ligt half op de natte krant. Ik maak haar een beetje droog en til haar op en zet haar voor het waterbakje. Ze maakt veegbewegingen met haar pootje, als wil ze het begraven en als ze aanstalten maakt om naar haar hangmandje te klimmen til ik haar op en zet ik haar in het mandje. Die moeite hoeft ze niet meer zelf te doen.
Voordat de dierenarts komt ligt ze wat onrustig in haar mandje, waarschijnlijk weet ze niet zo goed hoe ze moet gaan liggen. Haar buik zit haar vast ook erg in de weg. Ze ligt nog wel steeds op haar eigenwijze “ Abby manier ” kin over het randje te kijken. We hebben het laatste uurtje tot de dierenarts komt tegen haar gebabbeld en haar geaaid.

Vrijdagavond 3 februari
De dierenarts komt om 18:00uur. Ze kijkt nog even naar Abby en ziet ook hoe ziek ze is. Ze zegt ook dat ze echt niets meer voor Abby kan doen en dat het zo sneu is omdat ze zo jong is en dat ze zo mooi is.

Peter neemt Abby op schoot zodat het spuitje met narcose kan worden gegeven in haar kontje. Ze vindt dit echt niet leuk en wil toch van schoot af. Ze kan amper nog lopen. Peter schrikt hier erg van, dit heeft hij nog niet gezien. Ik ga een handdoek pakken in de keuken voor als ze overgeeft. Als ik in de kamer terugkom zie ik Abby wankelend lopen en til ik haar meteen op. Als ik haar vast heb voel ik haar hartje rustiger worden. Ik blijf haar vasthouden, wieg haar en praat zachtjes tegen haar. Ze blijft heel rustig liggen. Gelukkig hoeft ze niet over te geven en ze valt heel rustig in slaap. Dan ga ik met haar op de bank gaan zitten en aaien en knuffelen Peter en ik haar. Peter neemt haar over als de dierenarts aan Abby de laatste injectie gaat geven. Haar lichaampje vecht nog even maar daar merkt ze zelf niets meer van. We houden haar nog een poos vast en blijven haar aaien en kussen. We zullen die lieve kleine schat zo gaan missen. Dat blijven we ook zeggen tegen haar. Peter legt haar in een mandje met haar “eigen trui”. Op die trui ligt ze altijd te slapen op het voorkamertje.

Lieve Abby… ze is er niet meer.

Abby's verhaal over FIP / 30 januari t/m 02 februari 2006

30-01-2006 maandag
Met Abby gaat het redelijk. Half 6 in de ochtend komt Abby naar onze slaapkamer. Ze gaat eerst wat drinken en springt daarna, met een beetje moeite dat wel, op bed. Eten doet ze heel matig dus nu we het druppeltje DEX niet in het voer kunnen doen, druppelen we het rechtstreeks in haar mondje wat een heel gevecht is. Ze neemt van al het eten wat likjes, het is niet veel maar alles wat ze binnenkrijgt is meegenomen. Ze wil wel. Als ik naar mijn werk ga ligt ze in het hangmandje.

’s Middags belt Peter de dierenarts, omdat we eigenlijk nog geen verbetering zien en wat vragen hebben. Ondanks dat de wachtkamer vol zit, neemt de dierenarts alle tijd om uit te leggen dat de Cortison toch wel een week de tijd nodig heeft om resultaat te geven. De korte opleving na het laatste bezoek aan de dierenarts is het gevolg van een stevige hoeveelheid Cortison die ze in 1 keer binnen heeft gekregen. De dagelijkse DEX druppels moeten door het lichaam zelf worden omgezet in Cortison. Uiteindelijk heeft het toch wel een week nodig om resultaat te geven. Ze moet dan weer levendiger worden en de eetlust moet weer terugkomen. Verder moet ze zelf aangeven wat ze wil; eten, bewegen of slapen. Niet in alle gevallen zal de dikke buik ook weer verdwijnen, dus misschien krijgen we er toch weer een soort Sammie bij. We spreken af om nog maar even af te wachten en eind van de week weer te bellen. We zijn een beetje gerustgesteld alhoewel het heel vaak ook niet aanslaat.

31-01-2006
Abby is vanmorgen aardig wakker, ze komt op bed tussen ons in liggen spinnen en kopjes geven. Ze loopt mee naar beneden en “praat” een beetje tegen mij. Ik kijk of ze wat wil eten en ik zie dat ze een paar brokjes neemt. Maar wat me nu opvalt is dat ze vaak een brokje in haar bekje pakt en het dan weer, als ze een volgend brokje neemt, uit haar bekje laat vallen. Ik weet niet wat dat is het lijkt wel van ” ik wil wel maar ik kan niet…”. Daarna geven we samen het druppeltje DEX. Het gaat steeds beter. Ik houd Abby vast en doe haar bekje open en Peter druppelt het erin en kijkt goed of het er ook echt goed in gaat. Daarna krijgt ze een likje smeerkaas. Dit vindt ze heel lekker. Ze ligt vandaag veel in haar mandje. ’s Avonds wil Abby weer op de krabpaal. Ze springt van de tafel naar krabpaal maar haalt dit niet. Ze valt ertussen en blijft met haar nageltje bovenaan de krabpaal haken. Ik heb echt medelijden met haar. Hopelijk heeft ze zich niet zeer gedaan. Haar buikje lijkt vandaag ook wel dikker dan ooit. Ze ligt even wat te soezen op de krabpaal. Ik voel me voor het eerst pessimistisch over Abby, dat heb ik eigenlijk niet eerder gehad. Ze heeft niet gepoept vandaag.

Woensdag 01-02-2006
Vanochtend is Abby al vroeg wakker. Ze loopt mee naar onze slaapkamer. Ze komt tussen ons in liggen en spint volop als ze geaaid wordt. Maar het is allemaal anders, ze geeft helemaal geen kopjes wat ze normaal gesproken altijd doet. Ze gaat ook meteen liggen. Dat doet ze normaal ook niet. Uiteindelijk gaat ze tussendoor nog een keer wat water drinken en kruipt weer op bed bij Peter.. Ze blijft daar liggen ook als ik ga douchen en later me aan het aankleden ben. Tot gisteren loopt ze dan rond en gaat dan ook zelf mee naar beneden. Vandaag neem ik haar dus mee naar beneden en geven we haar meteen een druppeltje DEX. Ze wil niets eten. Alleen een likje smeerkaas. Ik neem haar mandje van boven mee naar beneden en de kattenbak zodat ze niet overdag helemaal naar boven hoeft voor de kattenbak. Ze wil in het hangmandje dus springt op het krukje, wat ze dus weer net niet haalt. Ik til haar er maar in. Ze lijkt ook last van haar oogjes te hebben, al dagen, die knijpt ze meestal dicht. Alsof ze last heeft van het licht. Ze doet verder niet veel meer als in haar hangmandje liggen.
Verder heeft ze die dag een beetje gegeten, even bij me op de krabpaal gelegen en een beetje rondgelopen. Drinken gaat nog wel redelijk.

02 februari 2006 donderdag
Vandaag gaat het weer iets minder goed. Het was nog voor 4 uur in de ochtend. Ik dacht dat ik haar hoorde piepen. Ze zit te spinnen in haar mandje. Ik neem haar mee en zet haar op bed. Ze voelt zo slap als je haar optilt, er zit totaal geen weerstand meer in. Ze gaat tussen ons in liggen knorren en we dutten nog wat tot in de ochtend. Als ik aan het douchen ben springt ze nog even van het bed af en springt daarna weer via Sammie’s stoel op het bed. Waar ze bij Peter gaat liggen.
Daarna vast ritueel, kattenbak naar beneden, druppeltje DEX in haar mondje zien te krijgen. Alleen wordt er vanochtend niet gegeten en gaat Abby meteen in haar mandje liggen. Ze kijkt heel loom, haar oogjes staan niet helder maar ze spint wel als ik haar aai of tegen haar praat. Haar oortjes staan de laatste dagen meer horizontaal als rechtop op haar kopje.
Als ze op de krabpaal wil kijkt ze me aan of ze wil zeggen “ til me even op, ik kan het zelf niet!”. Dat doe ik dan maar. Peter zei al dat het lijkt of ze het wat benauwder heeft sinds gisteravond. Nu zie ik haar inderdaad wel veel duidelijker ademen. Jeetje, het lijkt wel hard te gaan nu. Het gaat elke dag een beetje achteruit. Ze eet zo weinig en als ze eet lijkt ze met haar tandjes te knarsen. Net of ze de controle kwijt is.
Als ik naar boven ga hoor ik Abby de trap op kruipen. Volgens mij kost het haar alle kracht want bovenaan zakt ze, het lijkt van vermoeidheid, op het kleed ineen.
Ik heb haar mee naar beneden genomen en in het mandje gelegd. Op dat soort momenten zie je weer hoe slecht het met haar gesteld is. Maar wat tegenstrijdig is, is dat ze nog zo graag wil en er nog zo glanzend uitziet. Ze ziet er door haar buik redelijk uit maar haar ruggengraatje is zeer goed te voelen en steekt veel te veel uit, er zit geen vet meer op.

02 februari 2006 donderdagmiddag
De dierenarts heeft teruggebeld. Peter heeft hem vanmiddag tegen twee uur gebeld maar de secretaresse zei dat hij bezig was en dat hij wel terug zou bellen. Hij zegt dat we het nog even aan moeten kijken met Abby omdat er niet veel anders meer te doen valt als wat we nu doen. Hij zegt nog een keer een injectie te kunnen geven maar die zal hoogstwaarschijnlijk niet werken anders had de Cortison de vorige keer al wel aangeslagen. Ook de DEX-druppels moeten nu gaan werken en we zouden verbetering moeten zien. We kunnen alleen nog maar goed opletten dat ze goed blijft eten en drinken en dat ze het naar haar zin heeft. Ze heeft in principe geen pijn van de FIP maar we moeten wel opletten dat er geen vocht rondom haar longen of hartje komt zodat ze het benauwd krijgt. Ook als ze de interesse in ons gaat verliezen en zich weg gaat stoppen geeft aan dat ze niet meer wil. Dit is toch wel erg zwaar om te horen omdat we haar absoluut niet kwijt willen. Maar we moeten wel eerlijk blijven naar Abby toe en doen wat in het belang van haar is.

’s Avonds doet ze een klein plasje op de kattenbak en zakt steeds door haar pootjes. Eten wil ze niet en ze is daarna vrij lusteloos. We nemen haar mee naar boven naar haar mandje. We leggen haar erin en ze heeft totaal geen spanning in haar lijfje. Ze heeft weer niet gepoept. Peter en ik praten met elkaar of we Abby niet gewoon rust moeten geven, dit strijden van Abby leidt helemaal nergens toe en ze wordt met de dag slechter. Ze takelt nu echt af. Ze heeft volgens mij dan geen pijn maar het hele leven gaat langs haar heen. Dit is geen leven voor een katje van 5 maanden oud. Dit is echt ontzettend moeilijk en heel erg oneerlijk!!!!

Abby's verhaal over FIP / 25 t/m 29 januari 2006

woensdag 25-01-2006
Abby is nog steeds heel sloom. Ze eet nog wel heel goed en drinkt prima maar haar buikje groeit. Ze wast zich wel goed maar echt veel pit zit er niet meer in. Abby ligt steeds in haar hangmandje en verder gebeurd er niets. Abby’s oogjes blijven wat vuil afgeven ondanks de oogzalf. Ik maak dus maar weer een afspraak met de dierenarts. Ik kan morgen om twee uur terecht, meteen na het spreekuur ‘s middags. Met de oogzalf ziet ze er helemaal zo ziek uit, het is zo zielig om te zien. Ik heb zo met haar te doen. Ze hoort te rennen, te spelen.

26-01-2006 donderdagmiddag
Tegen kwart voor twee rijd ik met Abby naar de dierenarts. Ze zit weer volop tegen te sputteren zoals gewoonlijk dat ze niet wil en weer zeg ik haar dat ze heel sterk moet zijn en goed moet vechten om weer beter te worden. Tegen twee uur ben ik er. De praktijk is verder leeg en ik mag meteen naar binnen. Ik vertel dat ik er geen vrede mee heb dat hij maandag zei dat Abby waarschijnlijk FIP heeft. Ik wil meer zekerheid daarover en ik vertel dat ik gisteravond gebeld heb met de praktijk en dat de arts toen vertelde dat er eventueel een foto of echo gemaakt kon worden. Ik zeg hem ook dat Abby nog zo goed eet en glanst en spint. Ze maakt niet echt de indruk heel ziek te zijn op het sloom zijn op de dikke buik na. Ik zeg ook dat ze heel slecht poept ( misschien is er iets mis met haar darmen en heeft ze daarom een dikke buik ? ) terwijl ze dat normaal wel echt heel veel doet. Hij gaat dan nog een keer aan Abby’s buikje voelen en nu piept ze niet. Hij besluit dan een punctie te gaan doen om enige zekerheid te verschaffen. De assistente houdt Abby vast ( gelukkig want ik wil dat niet zelf doen ) en er wordt een dikke naald tevoorschijn gehaald. Ik heb medelijden met Abby. De prik komt en Abby geeft een schreeuw maar ze doorstaat het verder dapper. Hij trekt helaas de spuit vol vocht, heel gemakkelijk. Ik heb toch nog even hoop, het vocht is wel gelig zoals bij FIP hoort maar ook heel dun. Dat vindt hij vreemd. Hij spuit het vocht op de tafel en is een beetje verbaasd dat het zo dun, vloeibaar is. Hij trekt een aantal keer het vocht op met de spuit en helaas langzaam aan begint het door de lucht draden te trekken en dikker, plakkeriger te worden. Wat heel raar is, is dat ik dit toch ondanks mijn hoop wel verwacht heb want ik schrik niet en ben niet overstuur. Ik voel me heel rustig eigenlijk. Nu kunnen we in ieder geval als het mogelijk is iets voor Abby gaan doen. Ik ben er nog helemaal van overtuigd dat het goed komt met haar, ze is te jong om dood te gaan, dat kan gewoon niet ! De dierenarts besluit om met Cortison te beginnen en geeft haar direct weer een spuit. Weer even gegil van Abby. Het arme poesje heeft zoveel te verduren. Verder moet ze nu levenslang Dexdruppels in gaan nemen en de assistente, de vrouw van de dierenarts, zegt me Echinaforce te gaan halen voor Abby en haar daar ook elke dag een druppel van te geven in haar voer om haar weerstand te verhogen. Ze zegt ook dat Abby elke dag één DEXdruppel moet krijgen. Ik hoor haar nog zeggen “ het kan me niet schelen hoe ze het binnenkrijgt, als ze het maar binnen krijgt”. Ze vertelt me dat ze veel van FIP af weet, ze heeft vroeger zelf een cattery gehad. Er was toen bij de kattenverenigingen een regel om alle katten met het Coronavirus , dus met kans op FIP, af te maken. Dit is echt belachelijk omdat zoveel katten het virus bij zich dragen zonder er ziek van te worden. Het is gewoon pech. Abby is een binnenkat, ze leeft niet in een grote groep met katten, heeft in het verleden niet echt stress gehad waardoor ze FIP zou hebben kunnen ontwikkelen. Het is echt jammer, zeker omdat ze zo jong is. We hopen maar dat de Cortison aanslaat. De kans dat ze dan ermee kan leven is dan zeer aanwezig. Anders is het een kwestie van een paar weken met “natte FIP”.

Thuisgekomen laat ik Abby uit haar mandje. Ze loopt ontstekingsvocht te druppen in de gang. Het gaatje in haar buikje waar in gestoken is, is nog open. Het handdoekje uit het mandje is ook nat. Ik heb maar direct weer gebeld met de dierenarts of dat normaal is. Hij vertelt me dat het vanzelf dichtgaat. Heel de gang en keuken drupt ze onder. Ik probeer haar buikje, wat helemaal plakt, een beetje droog te maken. Haar achterpootjes een beetje af te drogen. Dan wordt het wat minder en zet ik haar in het hangmandje met een handdoek. Ze blijft daar zitten en gaat zich wassen. Ik hoop maar dat ze niet misselijk wordt van al dat ontstekingsvocht. Haar buikje is in ieder geval wat minder dik en ze heeft nu een hangbuikje. Later is ze op de krabpaal gaan liggen. Ik maak de gang en keukenvloer maar helemaal schoon. Abby leeft wat op, misschien doordat de druk van haar buikje minder is of de injectie Cortison. Ze is weer wat actiever en zelfs een beetje over te halen tot spelen.
( Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van onze kat Sam. Het is hier in huis één groot “jankboel” ).

Vrijdag 27-01-2006
Het is een koude dag met een heerlijk zonnetje. Het gaat redelijk met Abby. Niet goed, niet slecht, haar buikje is wel weer in omvang toegenomen. Ze heeft haar druppeltje Echinaforce en DEX-druppel in het blikvoer gehad. In de ochtend heb ik haar even op mijn arm gepakt en haar mee naar buiten genomen. Je ziet haar rondkijken naar de vogels die vliegen. Ze trekt haar neusje op om te snuffen wat ze allemaal ruikt. ’s Avonds nog een keer Abby’s ogen met de Aureomycine oogzalf. We besluiten dat dit ook de laatste keer is. Abby vindt het zo vreselijk en worstelt zich in allerlei bochten. Het lijkt wel of het haar pijn doet. Ze laat spontaan een heleboel haar van haar buikje los van de stress en dat willen we niet meer. Ik bedenk dan dat als Abby zich door deze toestand heen trekt er nog tijd zat is een keer iets aan haar oogjes te doen en dat als ze het toch niet haalt en er geen verbetering optreedt dat ze aan schone oogjes ook niets heeft. Later lees ik op internet een aantal keer dat Aureomycine pijnlijk kan zijn in de oogjes.

Zaterdag 28-01-2006
Het is heel mooi weer en erg koud. Abby heeft ons vanochtend begroet met honderd kopjes geven en komt tussen ons in liggen. Ik had beneden al vroeg de bakjes eten bijgevuld en de kamerdeur opengezet. Als ze zin heeft kan ze ook in haar hangmandje gaan liggen. Ze heeft vannacht weer gepoept gelukkig. Uit bed gekomen maak ik voor Abby wat blikvoer met de druppeltjes Echinaforce en DEX. Dit eet ze meteen op en ik denk: “ de dag begint in ieder geval goed”. Maar helaas eet ze de verdere dag niet veel meer. Peter heeft gisteren kattenmelk meegenomen voor kittens vanaf 4 maanden en die heb ik vanochtend en vanmiddag ook een beetje gegeven verdund met wat warm water. Dat vindt ze wel heel lekker. Drinken doet ze erg goed. Veel eigenlijk. Vanochtend was ze ook enorm aan het drinken uit het bakje op onze slaapkamer.

Verder zit er niet veel activiteit in Abby. Ze ligt veel te slapen op de krabpaal en in haar hangmandje. Af en toe loopt ze eventjes rond, loopt naar haar eetbakje , probeert dit dan onder te graven met bewegingen van haar pootje. Ze loopt even een rondje op de tafel waar ze eventjes gaat liggen op de stapel papieren. Piept af en toe een keer waarbij ik dan denk “ heeft ze pijn of voelt ze zich niet goed??!! Wil ze gewoon wat zeggen? Net in haar hangmandje heb ik haar nog maar een keer gezegd dat ze echt moet vechten en haar best moet doen om wat op te knappen. Dat ze een heel erg mooi poesje is en we blij zijn dat ze bij ons is. Ze loopt af en toe naar boven, waarom weet ik niet. Misschien om een klein plasje te doen want drolletjes vind ik niet. Daarna heeft ze even op de krabpaal bij de computer liggen slapen. Ze ligt zo lief half op haar zij met haar kopje plat op het blauwe pluche van de krabpaal. We nemen haar zo maar mee naar boven naar haar kamertje zodat ze flink kan rusten.

Zondag 29-01-2006
In de ochtend gaat het redelijk met Abby, ik hoor haar op brokjes knabbelen op haar kamertje en ze komt bij ons op bed. Ze ligt tegen Peter aan en spint volop. ’s Ochtends kijk ik of ze gepoept heeft, gelukkig heeft ze dat gedaan. Als ik opsta zakt me de moed toch een beetje in de schoenen want ze is toch weer vrij lusteloos. Ze ligt wat voor de kattenbak op de vloerbedekking. Uiteindelijk loopt ze wel mee naar beneden maar eten wil ze niet. Geen melk, geen blikvoer en dat betekend dat we haar DEX-druppel in het bekje moeten doen want die moet ze in ieder geval innemen.

’s Middags geeft ze over, de weinige brokjes die ze heeft gegeten komen er weer uit. Peter en ik maken plannen om morgen maar weer contact op te nemen met de dierenarts.

In de namiddag proberen we Abby weer wat te laten eten en zetten we wat blikvoer en melk klaar. Later ga in naar boven naar de voorkamer en komt Abby me na. Als ik gedoucht heb zie ik Abby onder de strijkplank op de vloer liggen. Ze komt meteen naar me toe en begint rondom me heen te draaien en te spinnen. Ik kriebel haar op haar staartje en ze laat zich op haar zij vallen. Ik hoop zo erg dat ze weer iets beter gaat worden en zich fijn gaat voelen. Of dat ze zich in ieder geval nu niet rot voelt. Als ik mijn haar uitkam bij het kastje en ik voor de spiegel sta zit ze voor me naar me omhoog te kijken zoals ze altijd doet. Ze is zo ontzettend lief. Als ik naar beneden ga loopt ze met me mee. Als ik even later tonijn maak voor morgen op brood houd ik wat voor Abby apart. Peter loopt ermee naar binnen en ook daar eet ze gretig wat van op. Niet heel veel maar er is weer iets binnen. Nu ik dit aan het typen ben ligt ze naast me op de krabpaal. Ze ziet er nu met haar oogjes zonder die smerige oogzalf al veel beter uit. Nu haar gedrag nog. We hebben vandaag ook wat foto’s van haar buikje gemaakt. Een paar foto’s zijn van bovenaf genomen en een paar van de zijkant. We hebben ook weer een houten krukje naast haar hangmandje gezet zodat ze eerst op het krukje kan springen en daarna in haar mandje kan stappen. Door haar buikje gaat het springen niet zo gemakkelijk en vanmiddag haalde ze het een keer niet.

Abby's verhaal over FIP / 2005 - 23 januari 2006

Abby is geboren op 9 september 2005. Haar moeder was de blauwe Scottish Fold Purdy en haar vader Chocolate Brits korthaar Youk. Ze is 30-11-2005 bij ons komen wonen.

5 december 2005
Abby heeft bijna vanaf de eerste dag dat ze bij ons is waterige oogjes, af en toe zijn ze ook een beetje ontstoken en komt er vuil uit. Ze proest en niest ook ( ’s ochtends worden we steevast met een proest recht in ons gezicht begroet als ze ons wakker komt maken ) dus hebben we haar mee naar dierenarts. Abby krijgt Amoxival 40mg, een kuurtje Antibiotica van 5 dagen. De tabletjes stop ik in wat blikvoer en dat eet ze eigenlijk heel goed op. Omdat ze toch wat stinkende ontlasting heeft krijgt ze ook nog een wormenkuurtje. Dit is de laatste keer gegeven met haar laatste inenting op maandag 28 november maar een keer extra kan geen kwaad.
Daarna gaat het een poosje redelijk met Abby maar het blijft kwakkelen wat haar oogjes betreft. Ze is heel lief en heel aanhankelijk. Ze speelt volop en maakt vorderingen bij Sam die haar eerst genegeerd heeft. Sam begint haar toch wel interessant te vinden en dat is ze natuurlijk ook. Ze is zo apart! Ze vindt echt alles leuk om mee te spelen, dozen, de krabpalen, muisjes, Sammetje. Als ze straks wat groter is mag ze mee naar buiten. Ze lijkt nu wat verkouden dus houden we haar binnen.

30-12-2005 maandag
Nog steeds heeft Abby luchtwegproblemen. Nog maar eens naar de dierenarts maar die vindt dat we het maar even aan moeten kijken met Abby. Soms heeft het wat tijd nodig en moet ze zelf haar afweer opbouwen. Dan worden haar oogjes wel beter. Dat zit me niet lekker en ik besluit vandaag met Abby naar een andere dierenartsenpraktijk te gaan. Die dierenarts onderzoekt Abby en ze krijgt een injectie Nuflor. Dit is een sterk antibioticum en de dierenarts zegt dat het even pijnlijk is voor Abby. Nou, ik denk bij mezelf dat het wel mee zal vallen want ook Sam heeft wel eens een injectie gehad en daar geeft ze niets om. Sam reageert vaak amper op een spuitje. Maar nee, dit doet Abby wel zeer want ze sist en blaast en gaat dan zo snel als ze kan in haar mandje waar ze nog even na zit te blazen en miauwen. Verder moet ze 5 dagen lang 2 x daags Doxoral innemen ( Doxy ) 1 ml via een spuit in haar bekje. Dit spul ruikt heel zoetig en Abby vindt het niet echt vies. Dus elke ochtend kijkt Sam mee hoe Abby dit goedje krijgt en daarna krijgen ze samen als beloning een klein beetje blikvoer in de keuken. Dit vinden ze heerlijk en ze zijn er al snel aan gewend maar na 5 dagen is het drankje op en dus komt er ook niet meer elke ochtend blikvoer. Helaas dames.
Halverwege januari gaat het echt goed tussen Abby en Sam. Op een zaterdagavond liggen ze voor het eerst echt samen op de krabpaal naast de bank. Abby op het hoogste plateau en Sam ernaast op het iets lagere plateautje. Abby daagt Sam een beetje uit maar uiteindelijk liggen ze allebei te pitten. We zijn hier erg blij mee.

20-01-2006
Dit weekend van 21 en 22 januari gaat het met allebei de dames wat minder. Sam gaat nog wel af en toe naar buiten maar het is maar steeds voor eventjes wat water te drinken. Abby is ook wat lustelozer. Normaal gesproken daagt ze Sam uit als het maar eventjes kan. Gaat ze achter de deur wachten tot Sam voorbij komt. Springt dan op Sam en sjeest er als een speer vandoor om maar geen tik te krijgen. Dit doet ze zo grappig en volgens mij vindt Sam het stiekem wel heel leuk.

23-01-2006 maandag
Abby heeft een dik buikje gekregen en haar oogjes zijn nog steeds niet schoon. Ze is ook veel rustiger, ze rent en speelt bijna niet. We hebben een paar dagen geleden nog grapjes gemaakt omdat ze een zelfde buikje krijgt als dat Sam vroeger had. Sam is nu zeker een kilo of misschien zelfs meer lichter als een jaar geleden. Ik heb Sam een poos geleden nog een keer gewogen en toen was er al een kilo af dus waarschijnlijk is ze nu wel twee kilo lichter. Haar heupgewricht begint wat uit te steken en haar pootjes zijn ook knokiger.
Vanmiddag tot twaalf uur gewerkt en daarna vrijgenomen. Ik rijd om 13:00 uur naar de dierenarts met Abby. Ze zit flink te klagen onderweg dat ze eigenlijk niet wil gaan. Maar ik heb gezegd dat het echt even moet en dat we daar zo weer weg zijn. Er zitten nog 3 honden voor haar in de wachtkamer. Een klein hondje naast ons, interesseert zich wel erg voor Abby en snuffelt aan het reismandje. Eindelijk aan de beurt. Ik vertel dat ik al eerder met haar ben geweest maar dat ze nog steeds wat natte oogjes heeft en dat ik wel vind dat ze een dik buikje heeft.

Hij gaat aan haar buikje voelen en Abby geeft toch wel wat pijn aan. Hij luistert ook nog naar haar longetjes en hartje. Dat klinkt in ieder geval helemaal goed. Hij vertelt dat hij haar verdenkt van FIP. Ik schrik me dood. Ik heb wel iets over FIP gelezen maar weet er niet helemaal het fijne van maar wèl dat het NIET goed is als het dat daadwerkelijk is.

Hij zegt dat er verder niet veel aan te doen is. Bloedonderzoek zou een kwelling zijn, ze is nog zo klein. Ze zou daar een trauma van overhouden. Door alle emoties vergeet ik op dat moment verder te vragen. De vragen komen later thuis pas. Als eerste krijgt ze weer een vervelende injectie Nuflor. Weer sissen, blazen en meteen haar kooitje in. Verder moet ik haar thuis een week lang twee tot drie maal daags oogzalf geven, Aureomycine. Ik krijg nog een pilletje tegen de wormen mee. De dierenartsassistente haalt haar weer even uit het kooitje om haar te wegen. 2,2 kilo. “ Wat een mooi zwart poesje !” zegt ze nog. Ik laat haar maar in die waan en zeg maar niet dat ze donkerbruin is. Het gewicht betekent dat ze vanaf 15 december een kilo is aangekomen, wat dus niet kan. Maar dat is dus het vocht in haar buikje. Als ik thuiskom met Abby geef ik haar maar meteen het wormenpilletje dat ze met een beetje blikvoer zo naar binnenwerkt. Het oogjes zalven vindt ze minder fijn en het wordt elke keer meer een klus om de zalf in haar oogjes te doen. Ze sputtert ontzettend tegen en miauwt er heftig bij. In de namiddag bel ik nogmaals de dierenarts, ik heb wat over FIP opgezocht net en heb wat vragen. Uiteindelijk heb ik het idee nog niets wijzer te zijn als ik de hoorn neerleg. Wat ik wel weet is dat ze sloom is en een dikke buik heeft wat op FIP wijst. Haar oogjes zijn vaak dichtgeknepen wat ook op FIP kan wijzen. Pijnlijke oogjes?? Maar ze glanst, ze eet en drinkt goed en spint volop. Dus ze lijkt zich niet echt ziek te voelen!?? Maar misschien heeft ze toch het afgelopen weekend wel koorts gehad ( wat ook bij FIP past ) toen ze uit haar mandje een paar keer languit op de grond ging liggen. Het zou best kunnen!