Abby's verhaal over FIP / 25 t/m 29 januari 2006

woensdag 25-01-2006
Abby is nog steeds heel sloom. Ze eet nog wel heel goed en drinkt prima maar haar buikje groeit. Ze wast zich wel goed maar echt veel pit zit er niet meer in. Abby ligt steeds in haar hangmandje en verder gebeurd er niets. Abby’s oogjes blijven wat vuil afgeven ondanks de oogzalf. Ik maak dus maar weer een afspraak met de dierenarts. Ik kan morgen om twee uur terecht, meteen na het spreekuur ‘s middags. Met de oogzalf ziet ze er helemaal zo ziek uit, het is zo zielig om te zien. Ik heb zo met haar te doen. Ze hoort te rennen, te spelen.

26-01-2006 donderdagmiddag
Tegen kwart voor twee rijd ik met Abby naar de dierenarts. Ze zit weer volop tegen te sputteren zoals gewoonlijk dat ze niet wil en weer zeg ik haar dat ze heel sterk moet zijn en goed moet vechten om weer beter te worden. Tegen twee uur ben ik er. De praktijk is verder leeg en ik mag meteen naar binnen. Ik vertel dat ik er geen vrede mee heb dat hij maandag zei dat Abby waarschijnlijk FIP heeft. Ik wil meer zekerheid daarover en ik vertel dat ik gisteravond gebeld heb met de praktijk en dat de arts toen vertelde dat er eventueel een foto of echo gemaakt kon worden. Ik zeg hem ook dat Abby nog zo goed eet en glanst en spint. Ze maakt niet echt de indruk heel ziek te zijn op het sloom zijn op de dikke buik na. Ik zeg ook dat ze heel slecht poept ( misschien is er iets mis met haar darmen en heeft ze daarom een dikke buik ? ) terwijl ze dat normaal wel echt heel veel doet. Hij gaat dan nog een keer aan Abby’s buikje voelen en nu piept ze niet. Hij besluit dan een punctie te gaan doen om enige zekerheid te verschaffen. De assistente houdt Abby vast ( gelukkig want ik wil dat niet zelf doen ) en er wordt een dikke naald tevoorschijn gehaald. Ik heb medelijden met Abby. De prik komt en Abby geeft een schreeuw maar ze doorstaat het verder dapper. Hij trekt helaas de spuit vol vocht, heel gemakkelijk. Ik heb toch nog even hoop, het vocht is wel gelig zoals bij FIP hoort maar ook heel dun. Dat vindt hij vreemd. Hij spuit het vocht op de tafel en is een beetje verbaasd dat het zo dun, vloeibaar is. Hij trekt een aantal keer het vocht op met de spuit en helaas langzaam aan begint het door de lucht draden te trekken en dikker, plakkeriger te worden. Wat heel raar is, is dat ik dit toch ondanks mijn hoop wel verwacht heb want ik schrik niet en ben niet overstuur. Ik voel me heel rustig eigenlijk. Nu kunnen we in ieder geval als het mogelijk is iets voor Abby gaan doen. Ik ben er nog helemaal van overtuigd dat het goed komt met haar, ze is te jong om dood te gaan, dat kan gewoon niet ! De dierenarts besluit om met Cortison te beginnen en geeft haar direct weer een spuit. Weer even gegil van Abby. Het arme poesje heeft zoveel te verduren. Verder moet ze nu levenslang Dexdruppels in gaan nemen en de assistente, de vrouw van de dierenarts, zegt me Echinaforce te gaan halen voor Abby en haar daar ook elke dag een druppel van te geven in haar voer om haar weerstand te verhogen. Ze zegt ook dat Abby elke dag één DEXdruppel moet krijgen. Ik hoor haar nog zeggen “ het kan me niet schelen hoe ze het binnenkrijgt, als ze het maar binnen krijgt”. Ze vertelt me dat ze veel van FIP af weet, ze heeft vroeger zelf een cattery gehad. Er was toen bij de kattenverenigingen een regel om alle katten met het Coronavirus , dus met kans op FIP, af te maken. Dit is echt belachelijk omdat zoveel katten het virus bij zich dragen zonder er ziek van te worden. Het is gewoon pech. Abby is een binnenkat, ze leeft niet in een grote groep met katten, heeft in het verleden niet echt stress gehad waardoor ze FIP zou hebben kunnen ontwikkelen. Het is echt jammer, zeker omdat ze zo jong is. We hopen maar dat de Cortison aanslaat. De kans dat ze dan ermee kan leven is dan zeer aanwezig. Anders is het een kwestie van een paar weken met “natte FIP”.

Thuisgekomen laat ik Abby uit haar mandje. Ze loopt ontstekingsvocht te druppen in de gang. Het gaatje in haar buikje waar in gestoken is, is nog open. Het handdoekje uit het mandje is ook nat. Ik heb maar direct weer gebeld met de dierenarts of dat normaal is. Hij vertelt me dat het vanzelf dichtgaat. Heel de gang en keuken drupt ze onder. Ik probeer haar buikje, wat helemaal plakt, een beetje droog te maken. Haar achterpootjes een beetje af te drogen. Dan wordt het wat minder en zet ik haar in het hangmandje met een handdoek. Ze blijft daar zitten en gaat zich wassen. Ik hoop maar dat ze niet misselijk wordt van al dat ontstekingsvocht. Haar buikje is in ieder geval wat minder dik en ze heeft nu een hangbuikje. Later is ze op de krabpaal gaan liggen. Ik maak de gang en keukenvloer maar helemaal schoon. Abby leeft wat op, misschien doordat de druk van haar buikje minder is of de injectie Cortison. Ze is weer wat actiever en zelfs een beetje over te halen tot spelen.
( Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van onze kat Sam. Het is hier in huis één groot “jankboel” ).

Vrijdag 27-01-2006
Het is een koude dag met een heerlijk zonnetje. Het gaat redelijk met Abby. Niet goed, niet slecht, haar buikje is wel weer in omvang toegenomen. Ze heeft haar druppeltje Echinaforce en DEX-druppel in het blikvoer gehad. In de ochtend heb ik haar even op mijn arm gepakt en haar mee naar buiten genomen. Je ziet haar rondkijken naar de vogels die vliegen. Ze trekt haar neusje op om te snuffen wat ze allemaal ruikt. ’s Avonds nog een keer Abby’s ogen met de Aureomycine oogzalf. We besluiten dat dit ook de laatste keer is. Abby vindt het zo vreselijk en worstelt zich in allerlei bochten. Het lijkt wel of het haar pijn doet. Ze laat spontaan een heleboel haar van haar buikje los van de stress en dat willen we niet meer. Ik bedenk dan dat als Abby zich door deze toestand heen trekt er nog tijd zat is een keer iets aan haar oogjes te doen en dat als ze het toch niet haalt en er geen verbetering optreedt dat ze aan schone oogjes ook niets heeft. Later lees ik op internet een aantal keer dat Aureomycine pijnlijk kan zijn in de oogjes.

Zaterdag 28-01-2006
Het is heel mooi weer en erg koud. Abby heeft ons vanochtend begroet met honderd kopjes geven en komt tussen ons in liggen. Ik had beneden al vroeg de bakjes eten bijgevuld en de kamerdeur opengezet. Als ze zin heeft kan ze ook in haar hangmandje gaan liggen. Ze heeft vannacht weer gepoept gelukkig. Uit bed gekomen maak ik voor Abby wat blikvoer met de druppeltjes Echinaforce en DEX. Dit eet ze meteen op en ik denk: “ de dag begint in ieder geval goed”. Maar helaas eet ze de verdere dag niet veel meer. Peter heeft gisteren kattenmelk meegenomen voor kittens vanaf 4 maanden en die heb ik vanochtend en vanmiddag ook een beetje gegeven verdund met wat warm water. Dat vindt ze wel heel lekker. Drinken doet ze erg goed. Veel eigenlijk. Vanochtend was ze ook enorm aan het drinken uit het bakje op onze slaapkamer.

Verder zit er niet veel activiteit in Abby. Ze ligt veel te slapen op de krabpaal en in haar hangmandje. Af en toe loopt ze eventjes rond, loopt naar haar eetbakje , probeert dit dan onder te graven met bewegingen van haar pootje. Ze loopt even een rondje op de tafel waar ze eventjes gaat liggen op de stapel papieren. Piept af en toe een keer waarbij ik dan denk “ heeft ze pijn of voelt ze zich niet goed??!! Wil ze gewoon wat zeggen? Net in haar hangmandje heb ik haar nog maar een keer gezegd dat ze echt moet vechten en haar best moet doen om wat op te knappen. Dat ze een heel erg mooi poesje is en we blij zijn dat ze bij ons is. Ze loopt af en toe naar boven, waarom weet ik niet. Misschien om een klein plasje te doen want drolletjes vind ik niet. Daarna heeft ze even op de krabpaal bij de computer liggen slapen. Ze ligt zo lief half op haar zij met haar kopje plat op het blauwe pluche van de krabpaal. We nemen haar zo maar mee naar boven naar haar kamertje zodat ze flink kan rusten.

Zondag 29-01-2006
In de ochtend gaat het redelijk met Abby, ik hoor haar op brokjes knabbelen op haar kamertje en ze komt bij ons op bed. Ze ligt tegen Peter aan en spint volop. ’s Ochtends kijk ik of ze gepoept heeft, gelukkig heeft ze dat gedaan. Als ik opsta zakt me de moed toch een beetje in de schoenen want ze is toch weer vrij lusteloos. Ze ligt wat voor de kattenbak op de vloerbedekking. Uiteindelijk loopt ze wel mee naar beneden maar eten wil ze niet. Geen melk, geen blikvoer en dat betekend dat we haar DEX-druppel in het bekje moeten doen want die moet ze in ieder geval innemen.

’s Middags geeft ze over, de weinige brokjes die ze heeft gegeten komen er weer uit. Peter en ik maken plannen om morgen maar weer contact op te nemen met de dierenarts.

In de namiddag proberen we Abby weer wat te laten eten en zetten we wat blikvoer en melk klaar. Later ga in naar boven naar de voorkamer en komt Abby me na. Als ik gedoucht heb zie ik Abby onder de strijkplank op de vloer liggen. Ze komt meteen naar me toe en begint rondom me heen te draaien en te spinnen. Ik kriebel haar op haar staartje en ze laat zich op haar zij vallen. Ik hoop zo erg dat ze weer iets beter gaat worden en zich fijn gaat voelen. Of dat ze zich in ieder geval nu niet rot voelt. Als ik mijn haar uitkam bij het kastje en ik voor de spiegel sta zit ze voor me naar me omhoog te kijken zoals ze altijd doet. Ze is zo ontzettend lief. Als ik naar beneden ga loopt ze met me mee. Als ik even later tonijn maak voor morgen op brood houd ik wat voor Abby apart. Peter loopt ermee naar binnen en ook daar eet ze gretig wat van op. Niet heel veel maar er is weer iets binnen. Nu ik dit aan het typen ben ligt ze naast me op de krabpaal. Ze ziet er nu met haar oogjes zonder die smerige oogzalf al veel beter uit. Nu haar gedrag nog. We hebben vandaag ook wat foto’s van haar buikje gemaakt. Een paar foto’s zijn van bovenaf genomen en een paar van de zijkant. We hebben ook weer een houten krukje naast haar hangmandje gezet zodat ze eerst op het krukje kan springen en daarna in haar mandje kan stappen. Door haar buikje gaat het springen niet zo gemakkelijk en vanmiddag haalde ze het een keer niet.