Abby's verhaal over FIP / 30 januari t/m 02 februari 2006

30-01-2006 maandag
Met Abby gaat het redelijk. Half 6 in de ochtend komt Abby naar onze slaapkamer. Ze gaat eerst wat drinken en springt daarna, met een beetje moeite dat wel, op bed. Eten doet ze heel matig dus nu we het druppeltje DEX niet in het voer kunnen doen, druppelen we het rechtstreeks in haar mondje wat een heel gevecht is. Ze neemt van al het eten wat likjes, het is niet veel maar alles wat ze binnenkrijgt is meegenomen. Ze wil wel. Als ik naar mijn werk ga ligt ze in het hangmandje.

’s Middags belt Peter de dierenarts, omdat we eigenlijk nog geen verbetering zien en wat vragen hebben. Ondanks dat de wachtkamer vol zit, neemt de dierenarts alle tijd om uit te leggen dat de Cortison toch wel een week de tijd nodig heeft om resultaat te geven. De korte opleving na het laatste bezoek aan de dierenarts is het gevolg van een stevige hoeveelheid Cortison die ze in 1 keer binnen heeft gekregen. De dagelijkse DEX druppels moeten door het lichaam zelf worden omgezet in Cortison. Uiteindelijk heeft het toch wel een week nodig om resultaat te geven. Ze moet dan weer levendiger worden en de eetlust moet weer terugkomen. Verder moet ze zelf aangeven wat ze wil; eten, bewegen of slapen. Niet in alle gevallen zal de dikke buik ook weer verdwijnen, dus misschien krijgen we er toch weer een soort Sammie bij. We spreken af om nog maar even af te wachten en eind van de week weer te bellen. We zijn een beetje gerustgesteld alhoewel het heel vaak ook niet aanslaat.

31-01-2006
Abby is vanmorgen aardig wakker, ze komt op bed tussen ons in liggen spinnen en kopjes geven. Ze loopt mee naar beneden en “praat” een beetje tegen mij. Ik kijk of ze wat wil eten en ik zie dat ze een paar brokjes neemt. Maar wat me nu opvalt is dat ze vaak een brokje in haar bekje pakt en het dan weer, als ze een volgend brokje neemt, uit haar bekje laat vallen. Ik weet niet wat dat is het lijkt wel van ” ik wil wel maar ik kan niet…”. Daarna geven we samen het druppeltje DEX. Het gaat steeds beter. Ik houd Abby vast en doe haar bekje open en Peter druppelt het erin en kijkt goed of het er ook echt goed in gaat. Daarna krijgt ze een likje smeerkaas. Dit vindt ze heel lekker. Ze ligt vandaag veel in haar mandje. ’s Avonds wil Abby weer op de krabpaal. Ze springt van de tafel naar krabpaal maar haalt dit niet. Ze valt ertussen en blijft met haar nageltje bovenaan de krabpaal haken. Ik heb echt medelijden met haar. Hopelijk heeft ze zich niet zeer gedaan. Haar buikje lijkt vandaag ook wel dikker dan ooit. Ze ligt even wat te soezen op de krabpaal. Ik voel me voor het eerst pessimistisch over Abby, dat heb ik eigenlijk niet eerder gehad. Ze heeft niet gepoept vandaag.

Woensdag 01-02-2006
Vanochtend is Abby al vroeg wakker. Ze loopt mee naar onze slaapkamer. Ze komt tussen ons in liggen en spint volop als ze geaaid wordt. Maar het is allemaal anders, ze geeft helemaal geen kopjes wat ze normaal gesproken altijd doet. Ze gaat ook meteen liggen. Dat doet ze normaal ook niet. Uiteindelijk gaat ze tussendoor nog een keer wat water drinken en kruipt weer op bed bij Peter.. Ze blijft daar liggen ook als ik ga douchen en later me aan het aankleden ben. Tot gisteren loopt ze dan rond en gaat dan ook zelf mee naar beneden. Vandaag neem ik haar dus mee naar beneden en geven we haar meteen een druppeltje DEX. Ze wil niets eten. Alleen een likje smeerkaas. Ik neem haar mandje van boven mee naar beneden en de kattenbak zodat ze niet overdag helemaal naar boven hoeft voor de kattenbak. Ze wil in het hangmandje dus springt op het krukje, wat ze dus weer net niet haalt. Ik til haar er maar in. Ze lijkt ook last van haar oogjes te hebben, al dagen, die knijpt ze meestal dicht. Alsof ze last heeft van het licht. Ze doet verder niet veel meer als in haar hangmandje liggen.
Verder heeft ze die dag een beetje gegeten, even bij me op de krabpaal gelegen en een beetje rondgelopen. Drinken gaat nog wel redelijk.

02 februari 2006 donderdag
Vandaag gaat het weer iets minder goed. Het was nog voor 4 uur in de ochtend. Ik dacht dat ik haar hoorde piepen. Ze zit te spinnen in haar mandje. Ik neem haar mee en zet haar op bed. Ze voelt zo slap als je haar optilt, er zit totaal geen weerstand meer in. Ze gaat tussen ons in liggen knorren en we dutten nog wat tot in de ochtend. Als ik aan het douchen ben springt ze nog even van het bed af en springt daarna weer via Sammie’s stoel op het bed. Waar ze bij Peter gaat liggen.
Daarna vast ritueel, kattenbak naar beneden, druppeltje DEX in haar mondje zien te krijgen. Alleen wordt er vanochtend niet gegeten en gaat Abby meteen in haar mandje liggen. Ze kijkt heel loom, haar oogjes staan niet helder maar ze spint wel als ik haar aai of tegen haar praat. Haar oortjes staan de laatste dagen meer horizontaal als rechtop op haar kopje.
Als ze op de krabpaal wil kijkt ze me aan of ze wil zeggen “ til me even op, ik kan het zelf niet!”. Dat doe ik dan maar. Peter zei al dat het lijkt of ze het wat benauwder heeft sinds gisteravond. Nu zie ik haar inderdaad wel veel duidelijker ademen. Jeetje, het lijkt wel hard te gaan nu. Het gaat elke dag een beetje achteruit. Ze eet zo weinig en als ze eet lijkt ze met haar tandjes te knarsen. Net of ze de controle kwijt is.
Als ik naar boven ga hoor ik Abby de trap op kruipen. Volgens mij kost het haar alle kracht want bovenaan zakt ze, het lijkt van vermoeidheid, op het kleed ineen.
Ik heb haar mee naar beneden genomen en in het mandje gelegd. Op dat soort momenten zie je weer hoe slecht het met haar gesteld is. Maar wat tegenstrijdig is, is dat ze nog zo graag wil en er nog zo glanzend uitziet. Ze ziet er door haar buik redelijk uit maar haar ruggengraatje is zeer goed te voelen en steekt veel te veel uit, er zit geen vet meer op.

02 februari 2006 donderdagmiddag
De dierenarts heeft teruggebeld. Peter heeft hem vanmiddag tegen twee uur gebeld maar de secretaresse zei dat hij bezig was en dat hij wel terug zou bellen. Hij zegt dat we het nog even aan moeten kijken met Abby omdat er niet veel anders meer te doen valt als wat we nu doen. Hij zegt nog een keer een injectie te kunnen geven maar die zal hoogstwaarschijnlijk niet werken anders had de Cortison de vorige keer al wel aangeslagen. Ook de DEX-druppels moeten nu gaan werken en we zouden verbetering moeten zien. We kunnen alleen nog maar goed opletten dat ze goed blijft eten en drinken en dat ze het naar haar zin heeft. Ze heeft in principe geen pijn van de FIP maar we moeten wel opletten dat er geen vocht rondom haar longen of hartje komt zodat ze het benauwd krijgt. Ook als ze de interesse in ons gaat verliezen en zich weg gaat stoppen geeft aan dat ze niet meer wil. Dit is toch wel erg zwaar om te horen omdat we haar absoluut niet kwijt willen. Maar we moeten wel eerlijk blijven naar Abby toe en doen wat in het belang van haar is.

’s Avonds doet ze een klein plasje op de kattenbak en zakt steeds door haar pootjes. Eten wil ze niet en ze is daarna vrij lusteloos. We nemen haar mee naar boven naar haar mandje. We leggen haar erin en ze heeft totaal geen spanning in haar lijfje. Ze heeft weer niet gepoept. Peter en ik praten met elkaar of we Abby niet gewoon rust moeten geven, dit strijden van Abby leidt helemaal nergens toe en ze wordt met de dag slechter. Ze takelt nu echt af. Ze heeft volgens mij dan geen pijn maar het hele leven gaat langs haar heen. Dit is geen leven voor een katje van 5 maanden oud. Dit is echt ontzettend moeilijk en heel erg oneerlijk!!!!