Abby's verhaal over FIP / 03 februari 2006

03 februari 2006 vrijdag
’s Ochtends ligt ze nog in haar mandje en ze spint volop als ik naar haar toe kom. Ik neem haar mee en leg haar op bed. Ze ligt aan onze benen en spint dat het een lieve lust is. Dan springt ze van bed af en strompelt ze naar de kattenbak. Als ze weer terug is leg ik haar op bed en komt ze een beetje naar ons toe. Ze spint en geeft heel zachtjes kopjes. Ze beweegt wat met haar achterpootjes en een voorpootje alsof ze me wil pakken. Dan kruipt uit zichzelf onder het dekbed waar ze even blijft liggen. Da’s te warm dus dan maar het kopje onder het dekbed uit.
Dan kruipt ze naar het voeteneind en als Peter zich gaat aankleden lukt het me haar naar me toe te lokken. In etappes dat wel, net of ze te moe is dat stukje in een keer te lopen en blijft ze heerlijk naast me liggen. We hebben tot kwart over 9 geslapen. Als ik opsta ga ik eerst naar het voorkamertje om de kattenbak van Abby mee naar beneden te nemen en zie voor de kattenbak dat de krant helemaal nat is, geel en op de rand van de ingang van de kattenbak ook. Ik ruik eraan maar ruik helemaal niets. Geurloos. Plas zou je op zijn minst moeten ruiken, toch? Ik neem Abby mee naar beneden en leg haar in het hangmandje.
Ik bel daarna Peter op die gaat de dierenarts bellen. Ze komt vanavond langs tegen zessen. Dan gaan we samen kijken wat we gaan doen. Abby is zo ziek.

Ik heb wat foto’s gemaakt van Abby. Elke keer als ik bij haar kom en ze spint dan ga ik twijfelen. Doen we er wel goed aan dat we de dierenarts laten komen ? Moeten we het niet nog een paar dagen aankijken ? Zou het niet iets anders zijn ? Maar als ik haar even later uit het mandje til om te kijken of ze op de kattenbak moet, voelt ze helemaal slap. Als ik haar neerzet moet ik haar topjes van haar voorpootjes rechtzetten anders zitten ze dubbel. Ze schuifelt weg van de kattenbak en laat zich meteen vallen. Dit is echt zielig. Ik zet haar maar snel weer in het mandje. Lieve Abby, ze heeft het zelf inderdaad niet door en ze spint weer verder.

Ik moet even weg en als ik terugkom zie ik dat ze in het hokje van de krabpaal is gekropen, ze ligt daar maar wat voor zich uit te staren. Ik probeer of ze wat van de Vita Kraft stick lust, Ze heeft zelfs geen controle over het bijten want ze bijt heel hard in mijn vinger. Ze eet een heel klein friemeltje.
Om een uur of vijf gaat ze even naar de kattenbak. Ze stapt erin maar kan de moeite niet meer opbrengen om een stap verder te zetten, zodoende plast ze uit de kattenbak. Haar urine is donkergeel van kleur. Van vanochtend is dus ook urine geweest. De krant is weer helemaal nat. Ze draait zich om en ligt half op de natte krant. Ik maak haar een beetje droog en til haar op en zet haar voor het waterbakje. Ze maakt veegbewegingen met haar pootje, als wil ze het begraven en als ze aanstalten maakt om naar haar hangmandje te klimmen til ik haar op en zet ik haar in het mandje. Die moeite hoeft ze niet meer zelf te doen.
Voordat de dierenarts komt ligt ze wat onrustig in haar mandje, waarschijnlijk weet ze niet zo goed hoe ze moet gaan liggen. Haar buik zit haar vast ook erg in de weg. Ze ligt nog wel steeds op haar eigenwijze “ Abby manier ” kin over het randje te kijken. We hebben het laatste uurtje tot de dierenarts komt tegen haar gebabbeld en haar geaaid.

Vrijdagavond 3 februari
De dierenarts komt om 18:00uur. Ze kijkt nog even naar Abby en ziet ook hoe ziek ze is. Ze zegt ook dat ze echt niets meer voor Abby kan doen en dat het zo sneu is omdat ze zo jong is en dat ze zo mooi is.

Peter neemt Abby op schoot zodat het spuitje met narcose kan worden gegeven in haar kontje. Ze vindt dit echt niet leuk en wil toch van schoot af. Ze kan amper nog lopen. Peter schrikt hier erg van, dit heeft hij nog niet gezien. Ik ga een handdoek pakken in de keuken voor als ze overgeeft. Als ik in de kamer terugkom zie ik Abby wankelend lopen en til ik haar meteen op. Als ik haar vast heb voel ik haar hartje rustiger worden. Ik blijf haar vasthouden, wieg haar en praat zachtjes tegen haar. Ze blijft heel rustig liggen. Gelukkig hoeft ze niet over te geven en ze valt heel rustig in slaap. Dan ga ik met haar op de bank gaan zitten en aaien en knuffelen Peter en ik haar. Peter neemt haar over als de dierenarts aan Abby de laatste injectie gaat geven. Haar lichaampje vecht nog even maar daar merkt ze zelf niets meer van. We houden haar nog een poos vast en blijven haar aaien en kussen. We zullen die lieve kleine schat zo gaan missen. Dat blijven we ook zeggen tegen haar. Peter legt haar in een mandje met haar “eigen trui”. Op die trui ligt ze altijd te slapen op het voorkamertje.

Lieve Abby… ze is er niet meer.