Roosjes sterilisatie.

Ze hebben mijn buikje opengemaakt en ik ben "gecastreerd", de boel is eruit. Ik voelde me de avond dat ik terugkwam van de dierenarts wel heel suf en ik ben fijn bij Peter op schoot gekropen. Daar heb ik liggen slapen en Hercules kwam naast me liggen. Dat was wel een geruststellend gevoel, heel veilig. De volgende dag mocht ik alweer eten en voelde ik me al stukken beter. Eigenlijk had ik helemaal geen pijn en helemaal geen last van mijn buikje. Het zonnetje scheen en het vrouwtje had een doos met een plaid erin voor me neergezet. Ik heb heerlijk in de zon liggen draaien en slapen. Hercules kwam me ook nog gezelschap houden, het doosje was meteen vol, haha.

kopjes van Roos

Hercules gecastreerd !

Ik ben gecastreerd, dus ik houd het kort. Geen lolletje hoor. Ik mocht 's ochtends niet eten en ben de hele dag, ja echt de hele dag bij de dierenarts geweest. Nu is John heel aardig maar ik ben liever thuis bij Roosje. Die narcose heeft er ook goed ingehakt, ik ben nog zo suf als wat. Als Roosje dit straks ook krijgt staat haar nog wat te wachten. Ze snuffelt aan mijn achterste...leuk hoor! Verder is de boel ook een beetje ontstoken, dus ik poets me een ongeluk. Krijg ik dan ook weer pilletjes voor, antibiotica noemen ze dat. Gewoon troep en gewoon heel smerig. Ik heb geen keus hoor, wel of niet nemen want ze worden gewoon door het vrouwtje naar binnen gepropt. Ze zegt dat ik dan heel snel weer beter zal zijn, nahh we zullen het zien.....kopje van Herc.

Hercules " in love" met Roosje

2006:

Ik ben werkelijk waar helemaal dol op Roosje. Ze is ontzettend lief maar niet te braaf. Ze is een dametje maar gaat toch met mij "op jacht". Ze is wel een beetje lui. Vaak kruipt ze heerlijk tegen me aan. Dan is het natuurlijk de bedoeling dat ik haar op ga poetsen. Ik weet precies hoe ze haar vachtje wil hebben en hoe ze het mooi vindt. Ik kan nooit op haar mopperen. Ik ben echt verliefd.

Mrrauwels Hercules

Hiep Hoera, ik ga bij Hercules wonen

22 april 2006

De auto stopte in de Molenvenseweg. Ze namen me uit de auto. Het waaide, dat was ik niet gewend, ik ben immers nog nooit buiten geweest. Ze namen me mee hun huis in en ik werd met mand en al in de kamer gezet. Ineens zag ik een wit koppie voor het gaas van het mandje. Hey, dat moest Hercules zijn. Hij begon aan het mandje te snuffelen en ik dacht " dit zit wel goed, die vindt mij leuk ! " Ik mocht er meteen uit en we hebben even geneusd. Hij stelde zich voor. Meteen verliefd. Waauw..wat een leuke kater. We hebben gespeeld, gerend en gestoeid. Hij was wel meteen heel klef maar ja zo zijn die jonge katertjes nou eenmaal, laat ze maar. Ik hoorde het baasje wel roepen dat Hercules zich een beetje in moest houden. Daarna was ik zo moe dat ik eerst maar eens ben gaan slapen, veilig bij mijn baasje op schoot.

Mrauw Roosje

Het afscheid van mama en Iréne

22 april 2006

Ik werd opgehaald in Rijkevorsel –België om 10:00 uur door Anita en Peter. Ze kwamen binnen met het mandje. Oh jee, daar moest ik in. Iréne kon niet zo goed afscheid van me nemen zag ik. Van mama Amber en papa Nesta had ik al afscheid genomen, ze zagen wel dat ik een goed thuis zou krijgen. Iréne gaf nog mijn lievelingsbrokjes mee. Ik kon wel likkebaarden toen ik die grote zak brokjes zag!

Iréne had nog tegen Anita gezegd dat ze mij in de auto maar op schoot moest nemen. Dat vond ik een heel goed idee, veel gezelliger! En buiten oppassen voor de kou, ik ben immers nog nooit buiten geweest.

Op de terugweg naar huis heb ik dus bijna de hele weg bij Anita op schoot gezeten. Ik kreeg het onderweg wel warm en ik werd het een beetje beu om stil te blijven liggen. Helaas had Anita niet zo'n zin om me door de auto te laten kuieren, wat ik natuurlijk wel graag had willen doen. Helaas werkte mijn gespartel averechts en ze zette me in het reismandje.

Eigen schuld, dikke bult natuurlijk. Ach zo ver zal het niet meer zijn....

Mrrauw van Roosje

Ze kwamen helemaal uit Vught bij MIJ kijken

31 maart 2006

Ik was 4 weken oud toen Anita en Peter op bezoek kwamen bij mij. Ik woonde toen in Rijkevorsel bij Iréne. Nou ja, ze kwamen toen nog niet echt voor mij maar ze wilden graag een Foldje. Ik zag wel dat ze naar me wezen en ze aaiden me. Ze wisten toen nog niet of ik met ze mee zou mogen. Ik was al aan iemand anders beloofd. Nou, ik hopen dat ik met hen mee zou mogen want er was bij hen thuis in ieder geval een katertje waar ik mee zou kunnen spelen. Ik baalde wel want ik zag er toen niet uit. Mijn staartje was net een antenne, fraai hoor! Ik kon ook nog niet zo best lopen, ik wankelde en viel steeds op mijn kontje. Ik deed supergoed mijn best maar het zal geen mooi gezicht zijn geweest. Ik voelde al wel dat Anita en Peter mij best zagen zitten. Ze zeiden steeds hoe lief en schattig dat ze me vonden.

31 Maart kwamen ze ’s avonds dus weer bij me kijken. Dat betekende dus dat ze eens van ons wel zagen zitten. ik was toen 9 weken oud. Peter tilde me op en ik lag heerlijk op zijn arm, tegen hem aan. Ik hoorde in de verte nog brabbelen, dat ik over een paar weken met hen mee mocht. Ik was heel erg blij en was nu gerust dat ik wist waar ik terecht zou komen. Toen ben ik geloof ik in slaap gevallen. Dat is wel een goed teken denk ik.

Miauws en kopjes van Roosje

Ouders van Roosje

papa Nesta d'Amor ( links )en mama Amber The little Prairie.

Mijn nieuwe thuis ( Hercules )

25 maart 2006

In mijn nieuwe huis mocht ik meteen uit het mandje en kon ik op ontdekkingstocht. Het rook allemaal zo vreemd. Waar was de kattenbak ? "Oh jee" dacht ik nog " als ik maar geen ongelukjes maak ". Ik ging maar direct vragen aan ze waar alles was. Ze gingen het meteen vertellen ook. Daar stonden de brokjes, de kattenbak, bakje water. Speeltjes zag ik ook al liggen. Net zoiets als thuis. Ze hadden mooi dezelfde brokjes als thuis in Leiden. Ja, wist ik veel dat Sylvia brokjes had meegegeven en dat dit allemaal al voor mij geregeld was.

Ik was wel moe hoor en na mijn nageltjes even gescherpt te hebben aan die mooie krabpaal ben ik maar eens even gaan kijken wat Peter aan het doen was. Die zat in iets groots te lezen en toen ik erop sprong maakte het leuke kraakgeluidjes. Hij vond het ook wel leuk dat ik dat deed want hij ging er om lachen. Daarna ging ik ook nog een dutje doen bij Anita. Eindelijk ontspannen, even slapen, even bijtanken van alle spanningen. Ik ging helemaal in katzwijm.

liefs Hercules

Gefopt en in een mandje gestopt...

Anita en Peter kwamen bij mij in Leiden. Ze hadden een mandje meegenomen. "Leuk", dacht ik nog " ik kruip er gezellig in". De anderen waaronder Annie, Beauty, Amy en Aricia vonden het ook allemaal leuk maar ja, die waren iets slimmer. Die gingen even snuffelen en daarna waren ze weer weg. Ikke niet, ik ging gewoon liggen. Mijn mama kwam me nog even wassen en ik vond het allemaal wel lekker.
Een wasbeurtje, lekker op een fleecedekentje liggen. Toen ging ineens het deurtje dicht en zat ik zo in een ronkende auto !!!!
Ik roepen dat ik naar huis wilde en dat dit niet de bedoeling was. Ik vond ze natuurlijk wel aardig maar ik ging liever terug naar huis, zelfs naar Aricia die altijd zo wild met me stoeit. Ik merkte wel dat Anita en Peter me gerust wilde stellen want ze gaven me wat brokjes maar daar had ik nou net even geen zin in! " Ik wil naar hui-ui-uis !"
Mrauw purr van Hercules

" Ik wil mezelf even voorstellen, ik ben Hercules" .

Hallo mrauw, hier mijn verhaal. Ik ben Hercules.
Ik ben 25 maart opgehaald in Leiden door Peter en Anita. Zij zijn mijn nieuwe personeel. Ja, honden hebben een baasje maar een kat, zeker zo'n mooie kater als ik, heeft personeel. Het is niet zo, dat ik altijd op mijn wenken bediend wordt hoor....maar ze zijn wel heel lief voor me. Van Anita krijg ik mijn natje en droogje, zij praat ook veel met me. Peter kroelt me op zijn tijd en maakt leuke dingen voor ons zoals de klimplanken in de kattenren.

Ik ben geboren bij Rosalinda en Sylvia in Leiden. Mijn papa is Pickwick of The Templegates uit Schotland en mijn moeder is Jadwiga's Tosca.
Ik heb twee broertjes. Harvey en Herbie, allebei zwart chinchilla. Harvey is nog knuffeliger dan ik en Herbie is wat stiller. Ik zit overal een beetje tussenin. Nou niet dus. Ik knuffel en praat er lustig op los.

Miauws van Hercules

ouders van Hercules

Papa Templegates Pickwick ( links ) en Mama Jadwigs Tosca

Laat ik ons even voorstellen.

Mrauw...

Laat ik me voorstellen, ik ben Hercules The Lovely Amor. Ik ben de eerste die in 2006 bij Peter en Anita is gaan wonen. Voorheen zijn er natuurlijk wel andere kattenwezens geweest maar die ken ik alleen van verhalen. Ik ben geboren op 17 december 2005 in Leiden bij familie Wassenaar. Ik ben een black silvershaded Britse Korthaar kater. Na mij is Roosje hier komen wonen. Ik moet zeggen dat ik haar wel heel leuk en charmant vind. Ze heet officieel Rosa of the Little Dreamhouse ( dat vind ik een rare naam ! ). Ze is een black tabby spotted Scottish Fold poesje en ik vind haar heel mooi. Ze is geboren op 28 januari 2006 te Rijkevorsel in België bij Iréne. Verder is de hekkensluiter hier Tay's Cherry Moon Chivas Regal. Hij is 15 maart 2007 geboren. Ook in België, in Alken. Hij is een blauw Scottish Fold katertje. Hij is reuze lief hoor maar...druk!!

Abby's verhaal over FIP / 03 februari 2006

03 februari 2006 vrijdag
’s Ochtends ligt ze nog in haar mandje en ze spint volop als ik naar haar toe kom. Ik neem haar mee en leg haar op bed. Ze ligt aan onze benen en spint dat het een lieve lust is. Dan springt ze van bed af en strompelt ze naar de kattenbak. Als ze weer terug is leg ik haar op bed en komt ze een beetje naar ons toe. Ze spint en geeft heel zachtjes kopjes. Ze beweegt wat met haar achterpootjes en een voorpootje alsof ze me wil pakken. Dan kruipt uit zichzelf onder het dekbed waar ze even blijft liggen. Da’s te warm dus dan maar het kopje onder het dekbed uit.
Dan kruipt ze naar het voeteneind en als Peter zich gaat aankleden lukt het me haar naar me toe te lokken. In etappes dat wel, net of ze te moe is dat stukje in een keer te lopen en blijft ze heerlijk naast me liggen. We hebben tot kwart over 9 geslapen. Als ik opsta ga ik eerst naar het voorkamertje om de kattenbak van Abby mee naar beneden te nemen en zie voor de kattenbak dat de krant helemaal nat is, geel en op de rand van de ingang van de kattenbak ook. Ik ruik eraan maar ruik helemaal niets. Geurloos. Plas zou je op zijn minst moeten ruiken, toch? Ik neem Abby mee naar beneden en leg haar in het hangmandje.
Ik bel daarna Peter op die gaat de dierenarts bellen. Ze komt vanavond langs tegen zessen. Dan gaan we samen kijken wat we gaan doen. Abby is zo ziek.

Ik heb wat foto’s gemaakt van Abby. Elke keer als ik bij haar kom en ze spint dan ga ik twijfelen. Doen we er wel goed aan dat we de dierenarts laten komen ? Moeten we het niet nog een paar dagen aankijken ? Zou het niet iets anders zijn ? Maar als ik haar even later uit het mandje til om te kijken of ze op de kattenbak moet, voelt ze helemaal slap. Als ik haar neerzet moet ik haar topjes van haar voorpootjes rechtzetten anders zitten ze dubbel. Ze schuifelt weg van de kattenbak en laat zich meteen vallen. Dit is echt zielig. Ik zet haar maar snel weer in het mandje. Lieve Abby, ze heeft het zelf inderdaad niet door en ze spint weer verder.

Ik moet even weg en als ik terugkom zie ik dat ze in het hokje van de krabpaal is gekropen, ze ligt daar maar wat voor zich uit te staren. Ik probeer of ze wat van de Vita Kraft stick lust, Ze heeft zelfs geen controle over het bijten want ze bijt heel hard in mijn vinger. Ze eet een heel klein friemeltje.
Om een uur of vijf gaat ze even naar de kattenbak. Ze stapt erin maar kan de moeite niet meer opbrengen om een stap verder te zetten, zodoende plast ze uit de kattenbak. Haar urine is donkergeel van kleur. Van vanochtend is dus ook urine geweest. De krant is weer helemaal nat. Ze draait zich om en ligt half op de natte krant. Ik maak haar een beetje droog en til haar op en zet haar voor het waterbakje. Ze maakt veegbewegingen met haar pootje, als wil ze het begraven en als ze aanstalten maakt om naar haar hangmandje te klimmen til ik haar op en zet ik haar in het mandje. Die moeite hoeft ze niet meer zelf te doen.
Voordat de dierenarts komt ligt ze wat onrustig in haar mandje, waarschijnlijk weet ze niet zo goed hoe ze moet gaan liggen. Haar buik zit haar vast ook erg in de weg. Ze ligt nog wel steeds op haar eigenwijze “ Abby manier ” kin over het randje te kijken. We hebben het laatste uurtje tot de dierenarts komt tegen haar gebabbeld en haar geaaid.

Vrijdagavond 3 februari
De dierenarts komt om 18:00uur. Ze kijkt nog even naar Abby en ziet ook hoe ziek ze is. Ze zegt ook dat ze echt niets meer voor Abby kan doen en dat het zo sneu is omdat ze zo jong is en dat ze zo mooi is.

Peter neemt Abby op schoot zodat het spuitje met narcose kan worden gegeven in haar kontje. Ze vindt dit echt niet leuk en wil toch van schoot af. Ze kan amper nog lopen. Peter schrikt hier erg van, dit heeft hij nog niet gezien. Ik ga een handdoek pakken in de keuken voor als ze overgeeft. Als ik in de kamer terugkom zie ik Abby wankelend lopen en til ik haar meteen op. Als ik haar vast heb voel ik haar hartje rustiger worden. Ik blijf haar vasthouden, wieg haar en praat zachtjes tegen haar. Ze blijft heel rustig liggen. Gelukkig hoeft ze niet over te geven en ze valt heel rustig in slaap. Dan ga ik met haar op de bank gaan zitten en aaien en knuffelen Peter en ik haar. Peter neemt haar over als de dierenarts aan Abby de laatste injectie gaat geven. Haar lichaampje vecht nog even maar daar merkt ze zelf niets meer van. We houden haar nog een poos vast en blijven haar aaien en kussen. We zullen die lieve kleine schat zo gaan missen. Dat blijven we ook zeggen tegen haar. Peter legt haar in een mandje met haar “eigen trui”. Op die trui ligt ze altijd te slapen op het voorkamertje.

Lieve Abby… ze is er niet meer.

Abby's verhaal over FIP / 30 januari t/m 02 februari 2006

30-01-2006 maandag
Met Abby gaat het redelijk. Half 6 in de ochtend komt Abby naar onze slaapkamer. Ze gaat eerst wat drinken en springt daarna, met een beetje moeite dat wel, op bed. Eten doet ze heel matig dus nu we het druppeltje DEX niet in het voer kunnen doen, druppelen we het rechtstreeks in haar mondje wat een heel gevecht is. Ze neemt van al het eten wat likjes, het is niet veel maar alles wat ze binnenkrijgt is meegenomen. Ze wil wel. Als ik naar mijn werk ga ligt ze in het hangmandje.

’s Middags belt Peter de dierenarts, omdat we eigenlijk nog geen verbetering zien en wat vragen hebben. Ondanks dat de wachtkamer vol zit, neemt de dierenarts alle tijd om uit te leggen dat de Cortison toch wel een week de tijd nodig heeft om resultaat te geven. De korte opleving na het laatste bezoek aan de dierenarts is het gevolg van een stevige hoeveelheid Cortison die ze in 1 keer binnen heeft gekregen. De dagelijkse DEX druppels moeten door het lichaam zelf worden omgezet in Cortison. Uiteindelijk heeft het toch wel een week nodig om resultaat te geven. Ze moet dan weer levendiger worden en de eetlust moet weer terugkomen. Verder moet ze zelf aangeven wat ze wil; eten, bewegen of slapen. Niet in alle gevallen zal de dikke buik ook weer verdwijnen, dus misschien krijgen we er toch weer een soort Sammie bij. We spreken af om nog maar even af te wachten en eind van de week weer te bellen. We zijn een beetje gerustgesteld alhoewel het heel vaak ook niet aanslaat.

31-01-2006
Abby is vanmorgen aardig wakker, ze komt op bed tussen ons in liggen spinnen en kopjes geven. Ze loopt mee naar beneden en “praat” een beetje tegen mij. Ik kijk of ze wat wil eten en ik zie dat ze een paar brokjes neemt. Maar wat me nu opvalt is dat ze vaak een brokje in haar bekje pakt en het dan weer, als ze een volgend brokje neemt, uit haar bekje laat vallen. Ik weet niet wat dat is het lijkt wel van ” ik wil wel maar ik kan niet…”. Daarna geven we samen het druppeltje DEX. Het gaat steeds beter. Ik houd Abby vast en doe haar bekje open en Peter druppelt het erin en kijkt goed of het er ook echt goed in gaat. Daarna krijgt ze een likje smeerkaas. Dit vindt ze heel lekker. Ze ligt vandaag veel in haar mandje. ’s Avonds wil Abby weer op de krabpaal. Ze springt van de tafel naar krabpaal maar haalt dit niet. Ze valt ertussen en blijft met haar nageltje bovenaan de krabpaal haken. Ik heb echt medelijden met haar. Hopelijk heeft ze zich niet zeer gedaan. Haar buikje lijkt vandaag ook wel dikker dan ooit. Ze ligt even wat te soezen op de krabpaal. Ik voel me voor het eerst pessimistisch over Abby, dat heb ik eigenlijk niet eerder gehad. Ze heeft niet gepoept vandaag.

Woensdag 01-02-2006
Vanochtend is Abby al vroeg wakker. Ze loopt mee naar onze slaapkamer. Ze komt tussen ons in liggen en spint volop als ze geaaid wordt. Maar het is allemaal anders, ze geeft helemaal geen kopjes wat ze normaal gesproken altijd doet. Ze gaat ook meteen liggen. Dat doet ze normaal ook niet. Uiteindelijk gaat ze tussendoor nog een keer wat water drinken en kruipt weer op bed bij Peter.. Ze blijft daar liggen ook als ik ga douchen en later me aan het aankleden ben. Tot gisteren loopt ze dan rond en gaat dan ook zelf mee naar beneden. Vandaag neem ik haar dus mee naar beneden en geven we haar meteen een druppeltje DEX. Ze wil niets eten. Alleen een likje smeerkaas. Ik neem haar mandje van boven mee naar beneden en de kattenbak zodat ze niet overdag helemaal naar boven hoeft voor de kattenbak. Ze wil in het hangmandje dus springt op het krukje, wat ze dus weer net niet haalt. Ik til haar er maar in. Ze lijkt ook last van haar oogjes te hebben, al dagen, die knijpt ze meestal dicht. Alsof ze last heeft van het licht. Ze doet verder niet veel meer als in haar hangmandje liggen.
Verder heeft ze die dag een beetje gegeten, even bij me op de krabpaal gelegen en een beetje rondgelopen. Drinken gaat nog wel redelijk.

02 februari 2006 donderdag
Vandaag gaat het weer iets minder goed. Het was nog voor 4 uur in de ochtend. Ik dacht dat ik haar hoorde piepen. Ze zit te spinnen in haar mandje. Ik neem haar mee en zet haar op bed. Ze voelt zo slap als je haar optilt, er zit totaal geen weerstand meer in. Ze gaat tussen ons in liggen knorren en we dutten nog wat tot in de ochtend. Als ik aan het douchen ben springt ze nog even van het bed af en springt daarna weer via Sammie’s stoel op het bed. Waar ze bij Peter gaat liggen.
Daarna vast ritueel, kattenbak naar beneden, druppeltje DEX in haar mondje zien te krijgen. Alleen wordt er vanochtend niet gegeten en gaat Abby meteen in haar mandje liggen. Ze kijkt heel loom, haar oogjes staan niet helder maar ze spint wel als ik haar aai of tegen haar praat. Haar oortjes staan de laatste dagen meer horizontaal als rechtop op haar kopje.
Als ze op de krabpaal wil kijkt ze me aan of ze wil zeggen “ til me even op, ik kan het zelf niet!”. Dat doe ik dan maar. Peter zei al dat het lijkt of ze het wat benauwder heeft sinds gisteravond. Nu zie ik haar inderdaad wel veel duidelijker ademen. Jeetje, het lijkt wel hard te gaan nu. Het gaat elke dag een beetje achteruit. Ze eet zo weinig en als ze eet lijkt ze met haar tandjes te knarsen. Net of ze de controle kwijt is.
Als ik naar boven ga hoor ik Abby de trap op kruipen. Volgens mij kost het haar alle kracht want bovenaan zakt ze, het lijkt van vermoeidheid, op het kleed ineen.
Ik heb haar mee naar beneden genomen en in het mandje gelegd. Op dat soort momenten zie je weer hoe slecht het met haar gesteld is. Maar wat tegenstrijdig is, is dat ze nog zo graag wil en er nog zo glanzend uitziet. Ze ziet er door haar buik redelijk uit maar haar ruggengraatje is zeer goed te voelen en steekt veel te veel uit, er zit geen vet meer op.

02 februari 2006 donderdagmiddag
De dierenarts heeft teruggebeld. Peter heeft hem vanmiddag tegen twee uur gebeld maar de secretaresse zei dat hij bezig was en dat hij wel terug zou bellen. Hij zegt dat we het nog even aan moeten kijken met Abby omdat er niet veel anders meer te doen valt als wat we nu doen. Hij zegt nog een keer een injectie te kunnen geven maar die zal hoogstwaarschijnlijk niet werken anders had de Cortison de vorige keer al wel aangeslagen. Ook de DEX-druppels moeten nu gaan werken en we zouden verbetering moeten zien. We kunnen alleen nog maar goed opletten dat ze goed blijft eten en drinken en dat ze het naar haar zin heeft. Ze heeft in principe geen pijn van de FIP maar we moeten wel opletten dat er geen vocht rondom haar longen of hartje komt zodat ze het benauwd krijgt. Ook als ze de interesse in ons gaat verliezen en zich weg gaat stoppen geeft aan dat ze niet meer wil. Dit is toch wel erg zwaar om te horen omdat we haar absoluut niet kwijt willen. Maar we moeten wel eerlijk blijven naar Abby toe en doen wat in het belang van haar is.

’s Avonds doet ze een klein plasje op de kattenbak en zakt steeds door haar pootjes. Eten wil ze niet en ze is daarna vrij lusteloos. We nemen haar mee naar boven naar haar mandje. We leggen haar erin en ze heeft totaal geen spanning in haar lijfje. Ze heeft weer niet gepoept. Peter en ik praten met elkaar of we Abby niet gewoon rust moeten geven, dit strijden van Abby leidt helemaal nergens toe en ze wordt met de dag slechter. Ze takelt nu echt af. Ze heeft volgens mij dan geen pijn maar het hele leven gaat langs haar heen. Dit is geen leven voor een katje van 5 maanden oud. Dit is echt ontzettend moeilijk en heel erg oneerlijk!!!!

Abby's verhaal over FIP / 25 t/m 29 januari 2006

woensdag 25-01-2006
Abby is nog steeds heel sloom. Ze eet nog wel heel goed en drinkt prima maar haar buikje groeit. Ze wast zich wel goed maar echt veel pit zit er niet meer in. Abby ligt steeds in haar hangmandje en verder gebeurd er niets. Abby’s oogjes blijven wat vuil afgeven ondanks de oogzalf. Ik maak dus maar weer een afspraak met de dierenarts. Ik kan morgen om twee uur terecht, meteen na het spreekuur ‘s middags. Met de oogzalf ziet ze er helemaal zo ziek uit, het is zo zielig om te zien. Ik heb zo met haar te doen. Ze hoort te rennen, te spelen.

26-01-2006 donderdagmiddag
Tegen kwart voor twee rijd ik met Abby naar de dierenarts. Ze zit weer volop tegen te sputteren zoals gewoonlijk dat ze niet wil en weer zeg ik haar dat ze heel sterk moet zijn en goed moet vechten om weer beter te worden. Tegen twee uur ben ik er. De praktijk is verder leeg en ik mag meteen naar binnen. Ik vertel dat ik er geen vrede mee heb dat hij maandag zei dat Abby waarschijnlijk FIP heeft. Ik wil meer zekerheid daarover en ik vertel dat ik gisteravond gebeld heb met de praktijk en dat de arts toen vertelde dat er eventueel een foto of echo gemaakt kon worden. Ik zeg hem ook dat Abby nog zo goed eet en glanst en spint. Ze maakt niet echt de indruk heel ziek te zijn op het sloom zijn op de dikke buik na. Ik zeg ook dat ze heel slecht poept ( misschien is er iets mis met haar darmen en heeft ze daarom een dikke buik ? ) terwijl ze dat normaal wel echt heel veel doet. Hij gaat dan nog een keer aan Abby’s buikje voelen en nu piept ze niet. Hij besluit dan een punctie te gaan doen om enige zekerheid te verschaffen. De assistente houdt Abby vast ( gelukkig want ik wil dat niet zelf doen ) en er wordt een dikke naald tevoorschijn gehaald. Ik heb medelijden met Abby. De prik komt en Abby geeft een schreeuw maar ze doorstaat het verder dapper. Hij trekt helaas de spuit vol vocht, heel gemakkelijk. Ik heb toch nog even hoop, het vocht is wel gelig zoals bij FIP hoort maar ook heel dun. Dat vindt hij vreemd. Hij spuit het vocht op de tafel en is een beetje verbaasd dat het zo dun, vloeibaar is. Hij trekt een aantal keer het vocht op met de spuit en helaas langzaam aan begint het door de lucht draden te trekken en dikker, plakkeriger te worden. Wat heel raar is, is dat ik dit toch ondanks mijn hoop wel verwacht heb want ik schrik niet en ben niet overstuur. Ik voel me heel rustig eigenlijk. Nu kunnen we in ieder geval als het mogelijk is iets voor Abby gaan doen. Ik ben er nog helemaal van overtuigd dat het goed komt met haar, ze is te jong om dood te gaan, dat kan gewoon niet ! De dierenarts besluit om met Cortison te beginnen en geeft haar direct weer een spuit. Weer even gegil van Abby. Het arme poesje heeft zoveel te verduren. Verder moet ze nu levenslang Dexdruppels in gaan nemen en de assistente, de vrouw van de dierenarts, zegt me Echinaforce te gaan halen voor Abby en haar daar ook elke dag een druppel van te geven in haar voer om haar weerstand te verhogen. Ze zegt ook dat Abby elke dag één DEXdruppel moet krijgen. Ik hoor haar nog zeggen “ het kan me niet schelen hoe ze het binnenkrijgt, als ze het maar binnen krijgt”. Ze vertelt me dat ze veel van FIP af weet, ze heeft vroeger zelf een cattery gehad. Er was toen bij de kattenverenigingen een regel om alle katten met het Coronavirus , dus met kans op FIP, af te maken. Dit is echt belachelijk omdat zoveel katten het virus bij zich dragen zonder er ziek van te worden. Het is gewoon pech. Abby is een binnenkat, ze leeft niet in een grote groep met katten, heeft in het verleden niet echt stress gehad waardoor ze FIP zou hebben kunnen ontwikkelen. Het is echt jammer, zeker omdat ze zo jong is. We hopen maar dat de Cortison aanslaat. De kans dat ze dan ermee kan leven is dan zeer aanwezig. Anders is het een kwestie van een paar weken met “natte FIP”.

Thuisgekomen laat ik Abby uit haar mandje. Ze loopt ontstekingsvocht te druppen in de gang. Het gaatje in haar buikje waar in gestoken is, is nog open. Het handdoekje uit het mandje is ook nat. Ik heb maar direct weer gebeld met de dierenarts of dat normaal is. Hij vertelt me dat het vanzelf dichtgaat. Heel de gang en keuken drupt ze onder. Ik probeer haar buikje, wat helemaal plakt, een beetje droog te maken. Haar achterpootjes een beetje af te drogen. Dan wordt het wat minder en zet ik haar in het hangmandje met een handdoek. Ze blijft daar zitten en gaat zich wassen. Ik hoop maar dat ze niet misselijk wordt van al dat ontstekingsvocht. Haar buikje is in ieder geval wat minder dik en ze heeft nu een hangbuikje. Later is ze op de krabpaal gaan liggen. Ik maak de gang en keukenvloer maar helemaal schoon. Abby leeft wat op, misschien doordat de druk van haar buikje minder is of de injectie Cortison. Ze is weer wat actiever en zelfs een beetje over te halen tot spelen.
( Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van onze kat Sam. Het is hier in huis één groot “jankboel” ).

Vrijdag 27-01-2006
Het is een koude dag met een heerlijk zonnetje. Het gaat redelijk met Abby. Niet goed, niet slecht, haar buikje is wel weer in omvang toegenomen. Ze heeft haar druppeltje Echinaforce en DEX-druppel in het blikvoer gehad. In de ochtend heb ik haar even op mijn arm gepakt en haar mee naar buiten genomen. Je ziet haar rondkijken naar de vogels die vliegen. Ze trekt haar neusje op om te snuffen wat ze allemaal ruikt. ’s Avonds nog een keer Abby’s ogen met de Aureomycine oogzalf. We besluiten dat dit ook de laatste keer is. Abby vindt het zo vreselijk en worstelt zich in allerlei bochten. Het lijkt wel of het haar pijn doet. Ze laat spontaan een heleboel haar van haar buikje los van de stress en dat willen we niet meer. Ik bedenk dan dat als Abby zich door deze toestand heen trekt er nog tijd zat is een keer iets aan haar oogjes te doen en dat als ze het toch niet haalt en er geen verbetering optreedt dat ze aan schone oogjes ook niets heeft. Later lees ik op internet een aantal keer dat Aureomycine pijnlijk kan zijn in de oogjes.

Zaterdag 28-01-2006
Het is heel mooi weer en erg koud. Abby heeft ons vanochtend begroet met honderd kopjes geven en komt tussen ons in liggen. Ik had beneden al vroeg de bakjes eten bijgevuld en de kamerdeur opengezet. Als ze zin heeft kan ze ook in haar hangmandje gaan liggen. Ze heeft vannacht weer gepoept gelukkig. Uit bed gekomen maak ik voor Abby wat blikvoer met de druppeltjes Echinaforce en DEX. Dit eet ze meteen op en ik denk: “ de dag begint in ieder geval goed”. Maar helaas eet ze de verdere dag niet veel meer. Peter heeft gisteren kattenmelk meegenomen voor kittens vanaf 4 maanden en die heb ik vanochtend en vanmiddag ook een beetje gegeven verdund met wat warm water. Dat vindt ze wel heel lekker. Drinken doet ze erg goed. Veel eigenlijk. Vanochtend was ze ook enorm aan het drinken uit het bakje op onze slaapkamer.

Verder zit er niet veel activiteit in Abby. Ze ligt veel te slapen op de krabpaal en in haar hangmandje. Af en toe loopt ze eventjes rond, loopt naar haar eetbakje , probeert dit dan onder te graven met bewegingen van haar pootje. Ze loopt even een rondje op de tafel waar ze eventjes gaat liggen op de stapel papieren. Piept af en toe een keer waarbij ik dan denk “ heeft ze pijn of voelt ze zich niet goed??!! Wil ze gewoon wat zeggen? Net in haar hangmandje heb ik haar nog maar een keer gezegd dat ze echt moet vechten en haar best moet doen om wat op te knappen. Dat ze een heel erg mooi poesje is en we blij zijn dat ze bij ons is. Ze loopt af en toe naar boven, waarom weet ik niet. Misschien om een klein plasje te doen want drolletjes vind ik niet. Daarna heeft ze even op de krabpaal bij de computer liggen slapen. Ze ligt zo lief half op haar zij met haar kopje plat op het blauwe pluche van de krabpaal. We nemen haar zo maar mee naar boven naar haar kamertje zodat ze flink kan rusten.

Zondag 29-01-2006
In de ochtend gaat het redelijk met Abby, ik hoor haar op brokjes knabbelen op haar kamertje en ze komt bij ons op bed. Ze ligt tegen Peter aan en spint volop. ’s Ochtends kijk ik of ze gepoept heeft, gelukkig heeft ze dat gedaan. Als ik opsta zakt me de moed toch een beetje in de schoenen want ze is toch weer vrij lusteloos. Ze ligt wat voor de kattenbak op de vloerbedekking. Uiteindelijk loopt ze wel mee naar beneden maar eten wil ze niet. Geen melk, geen blikvoer en dat betekend dat we haar DEX-druppel in het bekje moeten doen want die moet ze in ieder geval innemen.

’s Middags geeft ze over, de weinige brokjes die ze heeft gegeten komen er weer uit. Peter en ik maken plannen om morgen maar weer contact op te nemen met de dierenarts.

In de namiddag proberen we Abby weer wat te laten eten en zetten we wat blikvoer en melk klaar. Later ga in naar boven naar de voorkamer en komt Abby me na. Als ik gedoucht heb zie ik Abby onder de strijkplank op de vloer liggen. Ze komt meteen naar me toe en begint rondom me heen te draaien en te spinnen. Ik kriebel haar op haar staartje en ze laat zich op haar zij vallen. Ik hoop zo erg dat ze weer iets beter gaat worden en zich fijn gaat voelen. Of dat ze zich in ieder geval nu niet rot voelt. Als ik mijn haar uitkam bij het kastje en ik voor de spiegel sta zit ze voor me naar me omhoog te kijken zoals ze altijd doet. Ze is zo ontzettend lief. Als ik naar beneden ga loopt ze met me mee. Als ik even later tonijn maak voor morgen op brood houd ik wat voor Abby apart. Peter loopt ermee naar binnen en ook daar eet ze gretig wat van op. Niet heel veel maar er is weer iets binnen. Nu ik dit aan het typen ben ligt ze naast me op de krabpaal. Ze ziet er nu met haar oogjes zonder die smerige oogzalf al veel beter uit. Nu haar gedrag nog. We hebben vandaag ook wat foto’s van haar buikje gemaakt. Een paar foto’s zijn van bovenaf genomen en een paar van de zijkant. We hebben ook weer een houten krukje naast haar hangmandje gezet zodat ze eerst op het krukje kan springen en daarna in haar mandje kan stappen. Door haar buikje gaat het springen niet zo gemakkelijk en vanmiddag haalde ze het een keer niet.