Vandaag moest ik mee naar de Veterinaire Specialisten in Oisterwijk.
Ik vond het eigenlijk niet eens zo erg vandaag in de auto. Ik heb maar eens rustig een beetje om me heen zitten kijken. Misschien was ik wel zo rustig omdat ik wist dat mijn vriendjes allemaal voor me zouden duimen. Broer is daar gisteravond al mee begonnen. Binnen gekomen heeft het baasje mij eerst aangemeld. “Of ik een verzekering had?” Nou baasje dat wordt weer veel geld pinnen als ze dat nu al gaan vragen. Of ik gechipt ben ? “Yep”.
Komt er een meneer met een bruine hond binnen . Nou die deed me toch lelijk en hij blafte echt heel hard. Het deed zo’n pijn aan mijn oortjes dat ik onder de deken in het mandje ben gekropen. Ik was blij dat hij al snel naar binnen moest.
Vijf minuten later was ik aan de beurt. De dierenarts was echt een heel aardige man, Albert heet hij. Zijn kindjes kwamen kijken want hij vond me wel een heel bijzondere kat. Nou, ik groeide hoor, ik voelde me heel groot, dat kan ik je wel vertellen. Ik dacht bij mezelf “kom op jongen, houd je flink en laat zien dat je èn bijzonder bent èn geen bangerik en piepkont.” Eerst ging hij eens goed in mijn oogjes kijken met een lampje, daarna met een kijker. Die kijker gaf een streep licht waarmee hij echt in mijn oogbol kon kijken. Dat zag er in ieder geval goed uit. Wel had hij het idee dat hij onder wèl traanpuntjes zag maar bovenin niet. “Nou, nou, goed kijken hoor meneer de dierenarts, die heb ik echt wel!” Een traanpunt is de ingang van de traanbuis.
Mijn oogjes werden verdoofd met druppeltjes en op dit punt wist ik al, wat er nu komt ga ik niet leuk vinden. Hij pakte een pincet, waarmee hij mijn ooglid optilde en alsof dat niet erg genoeg was ook mijn tweede ooglid. Hij heeft alles heel goed laten zien en uitvoerig besproken met mijn baasjes en ik kon alleen maar denken “ schiet nou maar op” . Het slijmvlies zag toch wel wat rood met bobbeltjes dus er was wel degelijk sprake van een lichte ontsteking en een lichte zwelling. En....inderdaad, er waren geen traanpuntjes bovenin aanwezig. De dierenarts pakte een lange scherpe priem en prikte zo in mijn oogjes in de traanpuntjes onderin mijn oog. Ik ben toen maar heel stil blijven zitten omdat ik bang was dat het anders zeer zou doen. Ik was heus wel een beetje trots hoor, ondanks dat ik bang was, want ik hoorde mijn baasjes en de dierenarts heel lovend over mij praten. Dat ik zo lief stil bleef zitten vond hij wel heel bijzonder. Ja, snap ik…..iedere kat zou met zijn nagels de dierenarts openhalen als hij niet zo verlamd zou zijn als ik. Zeker als ze zo in je oog zitten te roeren met allerlei ijzerwerk.
Daarna deed hij wat kleurstof in mijn oog. Ja, die oranje toverkleurstof die groen wordt. Maar eh….er liep echt niets door hoor. Hij deed het licht uit en pakte een zaklamp met speciaal blauw licht. Hij zag niets en deed er een druppeltje water bij. Maar nog steeds niks, geen groen , geen ge-tover! Hij heeft mijn traanbuisjes doorgespoten en kon in ieder geval zien dat de buisjes open waren omdat het water mijn neusje uitkwam. Waarschijnlijk worden de traanpuntjes door de zwelling een beetje dichtgedrukt en kan het traanvocht niet weg. Dus lopen mijn ogen vol. Voorlopig wordt er niets aan mijn oogjes gedaan totdat ik helemaal volgroeid ben. Dus over een paar maanden kijken we weer verder! Nou…ik weet dus al wat ik ga vragen voor de kerst…nieuwe traanpuntjes!!
Ik heb trouwens nog wel een lief kaartje gehad van Eghan om me sterkte te wensen. Leuk hoor, die staat bij mijn mandje.
Kopjes en liefs van een stoere Chivas
Ik vond het eigenlijk niet eens zo erg vandaag in de auto. Ik heb maar eens rustig een beetje om me heen zitten kijken. Misschien was ik wel zo rustig omdat ik wist dat mijn vriendjes allemaal voor me zouden duimen. Broer is daar gisteravond al mee begonnen. Binnen gekomen heeft het baasje mij eerst aangemeld. “Of ik een verzekering had?” Nou baasje dat wordt weer veel geld pinnen als ze dat nu al gaan vragen. Of ik gechipt ben ? “Yep”.
Komt er een meneer met een bruine hond binnen . Nou die deed me toch lelijk en hij blafte echt heel hard. Het deed zo’n pijn aan mijn oortjes dat ik onder de deken in het mandje ben gekropen. Ik was blij dat hij al snel naar binnen moest.
Vijf minuten later was ik aan de beurt. De dierenarts was echt een heel aardige man, Albert heet hij. Zijn kindjes kwamen kijken want hij vond me wel een heel bijzondere kat. Nou, ik groeide hoor, ik voelde me heel groot, dat kan ik je wel vertellen. Ik dacht bij mezelf “kom op jongen, houd je flink en laat zien dat je èn bijzonder bent èn geen bangerik en piepkont.” Eerst ging hij eens goed in mijn oogjes kijken met een lampje, daarna met een kijker. Die kijker gaf een streep licht waarmee hij echt in mijn oogbol kon kijken. Dat zag er in ieder geval goed uit. Wel had hij het idee dat hij onder wèl traanpuntjes zag maar bovenin niet. “Nou, nou, goed kijken hoor meneer de dierenarts, die heb ik echt wel!” Een traanpunt is de ingang van de traanbuis.
Mijn oogjes werden verdoofd met druppeltjes en op dit punt wist ik al, wat er nu komt ga ik niet leuk vinden. Hij pakte een pincet, waarmee hij mijn ooglid optilde en alsof dat niet erg genoeg was ook mijn tweede ooglid. Hij heeft alles heel goed laten zien en uitvoerig besproken met mijn baasjes en ik kon alleen maar denken “ schiet nou maar op” . Het slijmvlies zag toch wel wat rood met bobbeltjes dus er was wel degelijk sprake van een lichte ontsteking en een lichte zwelling. En....inderdaad, er waren geen traanpuntjes bovenin aanwezig. De dierenarts pakte een lange scherpe priem en prikte zo in mijn oogjes in de traanpuntjes onderin mijn oog. Ik ben toen maar heel stil blijven zitten omdat ik bang was dat het anders zeer zou doen. Ik was heus wel een beetje trots hoor, ondanks dat ik bang was, want ik hoorde mijn baasjes en de dierenarts heel lovend over mij praten. Dat ik zo lief stil bleef zitten vond hij wel heel bijzonder. Ja, snap ik…..iedere kat zou met zijn nagels de dierenarts openhalen als hij niet zo verlamd zou zijn als ik. Zeker als ze zo in je oog zitten te roeren met allerlei ijzerwerk.
Daarna deed hij wat kleurstof in mijn oog. Ja, die oranje toverkleurstof die groen wordt. Maar eh….er liep echt niets door hoor. Hij deed het licht uit en pakte een zaklamp met speciaal blauw licht. Hij zag niets en deed er een druppeltje water bij. Maar nog steeds niks, geen groen , geen ge-tover! Hij heeft mijn traanbuisjes doorgespoten en kon in ieder geval zien dat de buisjes open waren omdat het water mijn neusje uitkwam. Waarschijnlijk worden de traanpuntjes door de zwelling een beetje dichtgedrukt en kan het traanvocht niet weg. Dus lopen mijn ogen vol. Voorlopig wordt er niets aan mijn oogjes gedaan totdat ik helemaal volgroeid ben. Dus over een paar maanden kijken we weer verder! Nou…ik weet dus al wat ik ga vragen voor de kerst…nieuwe traanpuntjes!!
Ik heb trouwens nog wel een lief kaartje gehad van Eghan om me sterkte te wensen. Leuk hoor, die staat bij mijn mandje.
Kopjes en liefs van een stoere Chivas
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten